Er mag dan een bestuurlijke crisis van heb-ik-u-daar zijn bij onze zuiderburen, ten koste van de muziek gaat het aldaar niet. Na de zegetocht van Triggerfinger langs de vaderlandse podia is het uit Hasselt afkomstige the Sore Losers de volgende groep Vlamingen die Rotown mag verblijden met een medicinale portie rock ‘n roll. Een tweede plaats in Humo’s Rock Rally van afgelopen jaar is alvast een goed voorteken, net als succesvolle optredens op onder andere Into The Great Wide Open en De Affaire.

Net als Triggerfinger staan the Sore Losers onder contract bij Excelsior, en net als Triggerfinger vallen the Sore Losers binnen de categorie braveriken die de betreffende platenmaatschappij meestal weet te ronselen. Althans, naast het podium hebben we bij the Sore Losers ongetwijfeld te maken met een stel beleefde en bescheiden jongens, op het podium spat de beleving ervan af. Zanger Jan Straetemans staat op het podium als dat felle opdondertje waarvoor iedereen in de buurt vroeger stiekem bang was, terwijl gitarist Cedric Maes met veel gemak de meest duizelingwekkende solo’s uit zijn gitaar tovert. De drummer weet onbewust de show te stelen door tussen zijn spel door even het brilletje recht op de neus te zetten, en de bassist is zoals een bassist moet zijn: constant en onopvallend.

Vanavond springen vooral de wat hitgevoeligere nummers als Silver Dreams en Beyond Repair uit de set. Het opvallend gemengde publiek ziet een band waar de instrumentbeheersing meer dan prima in orde is, terwijl de zang van Staelemans lekker schuurt, al haalt hij niet alle hoge noten. Het zij hem vergeven, de overtuiging waarmee hij zijn teksten brengt maakt genoeg goed. Dit viertal heeft lol in wat ze doen, en sommige bands vergeten weleens dat dat voor het publiek óók fijn is om naar te kijken.

Jawel, het wringt heus wel ergens bij the Sore Losers, en dat is op het gebied van originaliteit. De stem, het gitaargeluid, de liedjes: als toeschouwer heb je meerdere keren tijdens het uur het gevoel dat je dit al eens eerder hebt gehoord. Maakt dat uit? Als het op de vakkundige en enthousiaste manier gebeurt waarop deze Vlamingen het doen, ben je snel geneigd deze vraag ontkennend te beantwoorden. Toch is het jammer dat deze band lijkt te ontberen wat landgenoten als the Black Box Revelation wel hebben: een eigen geluid, die sound waardoor je meteen herkent met welke band je te maken hebt. Dat komt gegarandeerd goed op het tweede album. Wat dat betreft belooft het in de toegift gebrachte nieuwe nummer genoeg voor de toekomst. Deze jongens komen er wel.