Een aantal medewerkers van Bibelot praten met elkaar over de goede kaartverkoop. Later blijkt dat dat niet is overdreven. De oude kerk is goed gevuld met grotendeels vrouwelijke bezoekers. Op de drums en de meeste versterkers is het logo, dat bestaat uit een lepel en een vork, te zien. Het wachten is begonnen tot de band het podium betreedt en ons op dit prachtig gedekte podium het voorgerecht, hoofdgerecht en misschien wel een nagerecht opdient.

Om kwart voor tien maakt het zaallicht plaats voor oerwoud geluiden die ons klaar moeten maken voor het opkomen van de vijf enthousiaste jonge honden. Vanaf het eerste nummer 'Colors' is het raak. Het publiek krijgt wat ze verwachten. Chef’Special betekent energie en vooral feest. De sfeer zit er na de nummers 'Mo sound' en 'Scribblin' goed in. De muziek is niet erg origineel, maar de kwaliteit en het plezier waarmee de mannen staan te spelen, maakt het een genot om naar te kijken.

In het tweede deel van de set wordt het publiek, bijna onafgebroken, betrokken bij het optreden. Tijdens 'Biggest Monkey' wordt gevraagd of we “I’m gonna be the biggest monkey” van zacht naar hard terug het refrein in willen zingen. Het publiek zingt vol overgave mee. Ook tijdens 'Slow Down', als gevraagd word of het publiek door de hurken wil zakken, doet iedereen vrolijk mee. Door de vele gymnastiek oefeningen gaan deze laatste nummers wat aan ons voorbij. De band neemt afscheid, maar iedereen weet dat ze terug komen. Bij een goede maaltijd hoort tenslotte een nagerecht.

En dit nagerecht mag er zijn. Na 'Birds' komt ook hier het cameraatje het podium op en komen we erachter dat het voor de nieuwe videoclip is. “Zie mij als Mozes, en jullie zijn de rode zee”. “Als ik het teken geef gaan jullie hier in het midden uit elkaar en trek ik, met de camera, een sprintje naar de geluidsman”. 'My Night Off' wordt ingezet en de gitarist Guido Joseph verruilt zijn gitaar voor een laptop met drumcomputer. Op het hoogtepunt van het nummer, wanneer de beat terug komt, gaat de hand van zanger Joshua Nolet omhoog. De rode zee verandert in een pad en de camera heeft wat mooie beelden voor de videoclip geschoten. Het is een waardige afsluiter, maar als de band weg is en het zaallicht nog niet aangaat rijst de vraag of ze nog terug komen voor de koffie. Inderdaad, de deur gaat weer open en de band komt nog een keer terug om 'Stick Around' te spelen.

Het is misschien nog geen sterrenmaaltijd, maar we gaan met een goed gevulde maag naar huis.