De vijf jongens van de Oldebroeker rockband Among This All, onlangs hun eerste EP uitgebracht, warmen het publiek op met een ruwe en spannende sound die zichtbaar nieuwsgierigheid opwekt. Mysterieuze gitaarrifs worden afgewisseld met sterke drumlijnen in een gevarieerde set. Met een verrassende cover van Train ‘Hey Soulsister’, toont de band haar creativiteit. Hoewel de zanger geen hoge noten pakt en zijn stemgeluid niet bijzonder is, presenteert hij zich in interactie met het publiek als een ware frontman. Helaas worden de jonge meiden pas echt enthousiast op het moment dat hij Only Seven Left aankondigt.

Stilzwijgende bewondering slaat om in een oorverdovend gegil als Only Seven Left het podium betreedt. Vriendelijk lachend naar de voorste rijen fans, die duidelijk geen onbekenden meer zijn, openen de jongens met het opzwepende nummer ‘The Moonlight Sky’. Het melodieuze pianospel, kenmerkend voor deze band, wordt door Roderick direct knap ingezet. De zanger, Bart, is in het bezit van een prettig stemgeluid en beheerst deze opvallend goed. Bram, drummer en tevens oudste bandlid, toont zijn ervaring met sterk energiek slagwerk. De broertjes Jochem en Hinne, respectievelijk gitarist en bassist, zijn duidelijk goed op elkaar ingespeeld en vullen de pianomelodietjes netjes aan. Ieder zijn eigen rol in een perfect passend plaatje dat de lieflijke jongens, in combinatie met de gillende fans, een moderne versie van een ‘boyband’ doet vormen.

Only Seven Left bewijst met nummers als ‘My Side Of The Story’ en ‘Turbulence’ een zeer volwassen geluid te bezitten. De nummers zijn goed opgebouwd, zitten tekstueel knap in elkaar en bevatten een pakkende melodielijn en mooi pianospel. Ook aangenaam verrassend is het rustige nummer ‘I Am Sorry’ in samenwerking met Miss Montreal. Voor de gelegenheid wordt op een groot scherm via Skype contact gemaakt, zodat Miss Montreal live toch haar bijdrage kan leveren. Dit geeft een spontaan en interessant effect waarin de stemmen ondanks de afstand mooi in elkaar overvloeien. Dat de jongens een breed publiek willen bereiken is duidelijk, maar de af en toe te blije melodieën en teksten van ‘beep beep wake up call’ tot ‘saturday you’re just a phone call away’ verklaren het grote aantal jonge fans. Toch mag Only Seven Left niet klagen, getuige de vele met handen gevormde hartjes en camera’s in de lucht. Na het laatste nummer wordt dan ook meteen een luidkeels ‘we want more’ ingezet, waarna de jongens nog een tweetal nummers ten gehore brengen. De klapper is duidelijk hun voorlaatste single ‘Wake Up Call’ die van het begin tot het eind al springend door driekwart van het publiek wordt meegezongen. Jong, blij en pakkend.

Een melodieuze show waarin zowel de band als de fans in extase zijn gebracht. Only Seven Left is ondanks haar ‘boyband’ uitstraling en de op den duur niet meer verrassende melodietjes, een talentvolle en knap samengestelde band. Met meer durf, overtuiging en variatie heeft deze band zeker de potentie om een breder publiek te bereiken. En het is deze ‘cuties’ met hun grootse dromen van harte gegund.