TinyMusic (TM) deed haar naam eer aan. Laatst in de bieb waren er zeker 60 mensen, ditmaal de helft. In een knusse huiskamer bijeen. Goed gecamoufleerd. De huiskamer was gelegen op de eerste verdieping van een verder behoorlijk verlaten voormalige kazerne op een behoorlijk verlaten terrein.
Al wist ik dat ik goed liep, vanaf station Poortugaal met de metro mee, pas toen ik op 5 meter van de deur stond wist ik zeker dat ik aan het juiste adres was, al zag ik nergens een adres. "Verdwalen is onmogelijk", twitterde TM vooraf aan het publiek.
De avond begon met een prachtig optreden van Jack Ackerman, spreek uit: Ekkermen.
Direct bij de eerste noot die Jack speelde moest ik denken aan Tanzania. Dat kwam omdat ik naast de boekenkast zat waar een reisboek stond over Tanzania, op ooghoogte. Maar dit is niet de plek om te uigebreid in te gaan op reizen door Tanzania, zelfs niet op ooghoogte. Jack was in goede vorm, hij klonk alsof hij zich vandaag hooguit een keer of drie had geprobeerd romantisch van het leven te beroven. Maar waarom zou je, als je zo gitaar speelt als Jack? De ruimte tussen het tweede en derde couplet wordt door de meeste singer-songwriters als opvullertje gezien. Zo niet door Jack. In zijn handen werden dit mooi gesmeden Jugendstil-bruggen, dragende constructies, wezenlijk onderdeel van het geheel. De teksten waren mooi en poëtisch, al wist ik na het 3e nummer niet meer zo goed waar ze precies over gingen. Dat deed er ook niet toe, zolang hij het maar wist.
Jack Ackerman had nog wel een uur door kunnen spelen, maar had hij dat gedaan, dan was de voorraad Olm-bier vast nooit opgekomen. Je moet je prioriteiten stellen. Sorry, Jack, maar het lichaam wil ook wat. De medewerkster van TinyMusic had een handvol charmes in de strijd gegooid om een sponsor te vinden. De firma Olm wilde TM graag sponsoren.
Gastvrouw Esther rende ondertussen op en neer naar de kombuis (of hoe heet dat in een kazerne) om iedereen verder nog te voorzien van lekkernijen: warme chocomel, zelfgestookte appelsap (er staat nog 60 liter in de kelder) en cake. We werden in alle mogelijke watten gelegd. Ik had de 'best seat in the house': een schommelstoel. Boekenkast in mijn rug, houtkachel bij mijn voeten, schapenwollen kleed onder mijn kont, Biff Smith merkte op dat alleen de Surabaya-Johnny-pijp nog ontbrak om het plaatje compleet te maken.
Biff Smith komt uit Schotland en is zanger van The Starlets. Toen in 1978 de jonge Biff mocht opblijven om de wedstrijd Schotland-Nederland te zien, gezeten naast de potkachel in waarschijnlijk net zo'n pullover als hij nu aanhad, had hij zwaar onder invloed van Peter Pan gedacht dat Schotland tegen Neverland speelde. Geen wonder dat je club dan verliest. Inmiddels is hij graag op bezoek in Nederland en zong hier zelfs een liedje over. Hij sprak ook een aardig woordje Nederlands, met prachtig Schots accent. Het is moeilijk om Biff Smith te plaatsen, maar zo tussen de boekenkast en de houtkachel in kwam hij heel goed tot zijn recht. Biff neemt zijn publiek graag mee op reis, maar met de kosten van het openbaar vervoer van tegenwoordig heeft hij bedacht dat je een stuk goedkoper uitbent als je je publiek meevoert door middel van gitaarspel en toverwoorden. Zo zaten we met dertig man pardoes bij zijn zus op de thee, ergens hoog in Schotland. Zijn zus had hier allerminst op gerekend, met haar drie kinderen, en paniek maakte zich van haar meester. Gelukkig voor haar waren we vijf minuten later weer verdwenen en muzikaal getransporteerd naar een andere uithoek van Schotland.
In een moment van rust maakte iemand goed getimed een flesje Olm open. Dat bracht iedereen weer terug naar Poortugaal. Biff zette net het laatste nummer in, de uitsmijter van de avond: Tender Looks. Een schitterend nieuw nummer dat zeker op de vierde cd van The Starlets te vinden zal zijn. Iedereen was lovend over de avond en de optredens, maar de meningen liepen uiteen aangaande de exacte titel van het laatste nummer. Iemand die wel een knuffel kon gebruiken dacht aan 'Tender Hugs', terwijl iemand anders, die kennelijk een beetje trek had gekregen, eerder dacht aan 'Tenderloin'.
Er is een theorie (en die heeft nog een naam ook, maar die weet ik niet) die zegt dat het niet de mensen zijn die gebeurtenissen laten plaatsvinden, maar dat de geschiedenis mensen gebruikt om zichzelf te creëren. Analoog hieraan zou je kunnen stellen dat de entiteit 'TinyMusic' er voor zorgt dat zij zichzelf in stand houdt. Als je er een paar keer bij bent geweest ga je - terwijl je dat eerst toch echt niet van plan was - vanzelf denken dat het wel aardig zou zijn om TM een volgende keer eens bij jezelf thuis te houden. Een merkwaardig fenomeen. In december staat er een huiskamer in Rotterdam-Noord ter beschikking