De harde ‘k’ in Takka Takka doet vermoeden dat deze vierkoppige indieband uit Brooklyn, New York harde rock produceert. Maar niets is minder waar. Deze volwassen heren staan voor artistieke finesse, rust en een wereldgeluid wat de vergelijking met bands als The National en Vampire Weekend, tevens stadsdeelgenoten, doet verklaren. Hoewel minder donker en emotioneel als The National en minder vrolijk en hitgevoelig als Vampire Weekend, laat Takka Takka zaterdag 20 november in Rotown horen dat haar kracht voornamelijk in het ingetogen produceren van haar dromerige geluid ligt.

De band opent haar pas tweede optreden in Nederland met een drietal nummers van haar meest recente album ‘Migration’. De aaneenschakeling van deze nummers zorgt direct voor een muzikale golf die het publiek in het artistieke dromerige geluid dient mee te voeren. De zanger/gitarist heeft een fijn, zacht en melancholisch stemgeluid dat perfect in de stijl van de muziek past. Als bijna in trance met half dichtgeknepen ogen brengt hij, in combinatie met de knappe melodieën en tokkelende riffs van de gitarist, de rustiek over op het publiek. De gitarist oogt als een ware vakman die zelfverzekerd en met veel gevoel zijn verfijnde gitaarklanken beheerst. Het wereldse geluid wordt gevormd door het continue gebruik van de ‘bass drum’ die door de drummer geconcentreerd, strak en ritmisch wordt gespeeld. De tweede stem, die door de bassist wordt verzorgd, lijkt uit de verte te komen om het lichte gevoel compleet te maken.

De helft van de voor driekwart gevulde zaal wordt duidelijk gegrepen. De voorste rijen wiegen rustig en genietend mee op de muziek, terwijl vanuit de achterste rijen geroezemoes klinkt. Op het moment dat de band materiaal van hun eerste album ‘We Feel Safer At Night’ ten gehore brengt, laait het enthousiasme op in meer beweging en een luider applaus. Die ontwikkeling wordt voortgezet bij de inzet van een aantal nummers met een hoger tempo in de instrumentale stukken. Het zijn deze stukken die de finesse en de ervaring van de vier heren overtuigend tot uiting brengen. Hoewel ook de zanger/gitarist meer in beweging komt, blijft de interactie met het publiek gedurende de set beperkt. Helaas neemt naast het enthousiasme ook het geroezemoes toe, zodat het de band niet lukt om de hele zaal in trance te brengen. Van iets meer tempo vervallen de klanken weer in een eenzijdige rust, waardoor de toegift uitmondt in een anticlimax. Het optreden is ineens afgelopen.

Ondanks de weinig variatie in zowel het instrumentgebruik als de melodieën, is Takka Takka superieur in wat ze doen. Echter door het gebrek aan de nodige overtuiging, moet het publiek openstaan voor de meevoering in het artistieke dromerige geluid. Jammer genoeg is dat vanavond, getuige de tweedeling, niet helemaal het geval geweest.

 

 

 

 

 

 

De harde ‘k’ in Takka Takka doet vermoeden dat deze vierkoppige indieband uit Brooklyn, New York harde rock produceert. Maar niets is minder waar. Deze volwassen heren staan voor artistieke finesse, rust en een wereldgeluid wat de vergelijking met bands als The National en Vampire Weekend, tevens stadsdeelgenoten, doet verklaren. Hoewel minder donker en emotioneel als The National en minder vrolijk en hitgevoelig als Vampire Weekend, laat Takka Takka zaterdag 20 november in Rotown horen dat haar kracht voornamelijk in het ingetogen produceren van haar dromerige geluid ligt.

De band opent haar pas tweede optreden in Nederland met een drietal nummers van haar meest recente album ‘Migration’. De aaneenschakeling van deze nummers zorgt direct voor een muzikale golf die het publiek in het artistieke dromerige geluid dient mee te voeren. De zanger/gitarist heeft een fijn, zacht en melancholisch stemgeluid dat perfect in de stijl van de muziek past. Als bijna in trance met half dichtgeknepen ogen brengt hij, in combinatie met de knappe melodieën en tokkelende riffs van de gitarist, de rustiek over op het publiek. De gitarist oogt als een ware vakman die zelfverzekerd en met veel gevoel zijn verfijnde gitaarklanken beheerst. Het wereldse geluid wordt gevormd door het continue gebruik van de ‘bass drum’ die door de drummer geconcentreerd, strak en ritmisch wordt gespeeld. De tweede stem, die door de bassist wordt verzorgd, lijkt uit de verte te komen om het lichte gevoel compleet te maken.

De helft van de voor driekwart gevulde zaal wordt duidelijk gegrepen. De voorste rijen wiegen rustig en genietend mee op de muziek, terwijl vanuit de achterste rijen geroezemoes klinkt. Op het moment dat de band materiaal van hun eerste album ‘We Feel Safer At Night’ ten gehore brengt, laait het enthousiasme op in meer beweging en een luider applaus. Die ontwikkeling wordt voortgezet bij de inzet van een aantal nummers met een hoger tempo in de instrumentale stukken. Het zijn deze stukken die de finesse en de ervaring van de vier heren overtuigend tot uiting brengen. Hoewel ook de zanger/gitarist meer in beweging komt, blijft de interactie met het publiek gedurende de set beperkt. Helaas neemt naast het enthousiasme ook het geroezemoes toe, zodat het de band niet lukt om de hele zaal in trance te brengen. Van iets meer tempo vervallen de klanken weer in een eenzijdige rust, waardoor de toegift uitmondt in een anticlimax. Het optreden is ineens afgelopen.

Ondanks de weinig variatie in zowel het instrumentgebruik als de melodieën, is Takka Takka superieur in wat ze doen. Echter door het gebrek aan de nodige overtuiging, moet het publiek openstaan voor de meevoering in het artistieke dromerige geluid. Jammer genoeg is dat vanavond, getuige de tweedeling, niet helemaal het geval geweest.