Op een koude donderdagavond presenteert de veelzijdige zangeres, buikdanseres en diva Natacha Atlas haar nieuwe cd Mounqaliba in het nieuwe gebouw van LantarenVenster op de Kop van Zuid. Hoewel dit een verzorgd zitconcert is, laten Oosterse klanken van zowel Atlas als voorprogramma Arifa het verkleumde publiek ontdooien. Anders is het wel de hartverwarmende vocalen van de hoofdact die je langzaam maar zeker doen smelten.

Voordat dat de verlate Atlas het podium opkomt, is het aan trio Arifa om een goedgevulde zaal in de juiste stemming te brengen. Als je debuutplaat in een bespreking van de Volkskrant vijf sterren krijgt, heb je als voorprogramma in ieder geval een fraai visitekaartje. Aan de andere kant ligt de lat gelijk erg hoog voor Afira en moeten de Amsterdammers de verwachtingen nog waar zien te maken. De lofzang van recensent Ton Maas is zeker niet uit de duim gezogen. Arifa maakt indruk met hypnotiserende klanken uit de Arabische wereld. De lange composities hebben ook veel raakvlakken met jazz, klassieke muziek en muziek uit de Balkan. Een zekere hoofdrol is weggelegd voor klarinet en saxofoon. Wat meteen opvalt, is het individuele talent van de muzikanten. De overgang van percussiesolo naar het ragfijne geluid van kanun, een soort citar met 26 snaren, laat niemand onberoerd. Op het moment dat de instrumentale muziek je naar een zangstem doet verlangen, gaat de pauzebel en maakt hoofdact Natacha Atlas haar opwachting.

De avond verloopt van begin tot eind plechtig. Fluweelrode stoeltjes, koffie en gebak in de pauze en een heuse presentator doen je bijna vergeten dat Atlas van huis uit toch echt dansbare volksmuziek maakt. Op Mounqaliba staan echter voornamelijk luisterliedjes. De titel betekent zoiets als ' in a state of reversal'. Atlas is in de ban van de Zeitgeistfilms, een documentairedrieluik over vermeende samenzweringen en 'de waarheid' achter de kredietcrisis. Ondertussen is ze bevriend met regisseur Peter Joseph en worden de songs op het nieuwe album afgewisseld met veel gesproken woord uit zijn film. Atlas is duidelijk een heel andere richting ingeslagen. De beats en Arabische invloeden zijn niet helemaal verdwenen. Hoewel ze de hele tijd op een stoel zit, laat ze zo nu en dan haar bovenlichaam bewegen op het oudere repertoire. De nadruk ligt nu echter op de chansons van het ambitieuze Mounqaliba, die in LantarenVenster waarschijnlijk ook beter op hun plek zijn. In een mooie goudkleurige jurk zingt ze keurige nummers als 'River Man' van Nick Drake en 'Mon Amie La Rose', bekend van Françoise Hardy. De zes muzikanten staan netjes in een halve cirkel om de diva heen.

De in België geboren en in Engeland woonachtige zangeres met Afrikaanse roots is een wereldvrouw. Ze blijft continue haar horizon verkennen. Met nu de keuze voor meer Westerse muziek, waarmee haar buikdanstalenten in de koffer kunnen blijven, zou je denken dat dit universum voor Atlas geen geheimen meer herbergt. Hoewel Mounqaliba misschien niet haar meest interessante cd is en vooral de focus op politieke statements en kamermuziek ligt, is het optreden in LantarenVenster een uitgelezen moment om in alle stilte weg te dromen bij de hartverwarmende stem van een diva met duizend-en-één gezichten.