Experimenteel extremisme in Exit

Cracks In The Wall, Dirty East en As The World Burns verzorgen avond vol `takkeherrie`

Tekst: Eelco Schippers ,

In Exit staan drie bands geprogrammeerd die een vrij extreem geluid produceren. Cracks In The Wall speelt twintig nummers in een kwartier en Dirty East beloven zelfs topless dancers...Headliner As The World Burns werd ooit omschreven als een takkeherriemachine en deze naam maakt de band vanavond meer dan waar.

Cracks In The Wall, Dirty East en As The World Burns verzorgen avond vol `takkeherrie`

Cracks In The Wall mag vanavond openen in een helaas maar matig gevulde Exit. Het kwartet komt uit Rotterdam, Tilburg en Horst en is flink geïnspireerd door jaren ’80 hardcore.  Het optreden is in een vloek en zucht voorbij, de band heeft slechts een kwartiertje nodig om zo’n twintig nummers te laten horen.  Deze snoeiharde, extreme herrie is enkel geschikt voor ouderwetsche old school hardcore fanaten.

We vervolgende de avond met Dirty East. Tsja, hoe moet je dit omschrijven? Iets als mid-tempo mosh-metalcore dekt de lading wellicht gedeeltelijk. Met flink wat gejatte riffjes van grote bands als AC/DC en Caliban, maar dat mag de pret geenszins drukken. Dirty East bestaat uit vaardige muzikanten die een professionele show neerzetten, inclusief hun culthitjes ‘Goverdomme’ en ’16 en strak’. Hetgeen een glimlach rond de lippen brengt van de niet toevallig aanwezige bekende pornobaron Corwin P. De vooraf op de poster aangekondigde ´topless dancers´ zijn ook bekend, dat blijken de bandleden zelf te zijn die aan het eind van de show allemaal in blote bast staan te spelen. Een helaas niet zo geslaagde poging om publiek te trekken. Wellicht volgende keer toch topless dames inhuren en indien dat niet mogelijk is kunnen de mannen zelf wellicht een abonnement op de sportschool aanschaffen ?

Dan de zeer terechte headliner As The World Burns uit Rotterdam. Door een 3voor12 collega ooit eens omschreven als een tweetakt takkeherriemachine, bestaande uit een drummer en een bassist met een te groot ego en te veel overdrivepedalen. Ik zeg: Niks meer veranderen aan die omschrijving. Dit is een muzieksoort die niet binnen de gebruikelijke hokjes in te passen is. De heren combineren drum ´n bass met stonerrock en gort droge humor, met  Lightning Bolt en Motörhead als voornaamste voorbeelden. Met gemak winnen deze mannen het publiek voor zich, ze zetten een ontspannen show neer die muzikaal gewoonweg steengoed in elkaar zit. Drummer-zanger Michiel 'Skipp' van Buuren zorgt met een sloom doom nummer ´alvast speciaal voor de begrafenis van mijn helaas niet-aanwezige schoonvader´ uiteraard voor de nodige hilariteit. Het publiek giert het uit en vraagt dan ook om een toegift aan het eind van de show, ondanks dat gitarest-zanger Mark Prinsen met een knipoog tegen zijn drummer zegt dat de aanwezigen dat eigenlijk niet verdienen. Voor cultliefhebbers al met al een band om in de gaten te houden!