Soms doe je toch maar gewoon weer mee. Bandwedstrijden.  Elke keer zeggen we tegen elkaar: “We doen het nooit meer!” Zeker als je minder dan 20 minuten mag spelen. Maar…

Maar het was een behoorlijk prestigieus multi-culti showcase-gebeuren. Maar het was in de Doelen. Maar er was kans om Muziekambassadeur van Rotterdam te worden. Duzzzz, nog een keertje dan maar…

We hoopten eigenlijk dat het Metropoolorkest ook nog een deuntje met ons mee kwam spelen in een mooie concertzaal. ’t Is toch de Doelen?!? Helaas bleek de Fortis-zaal een of ander achteraf congreszaaltje van Codarts met systeemplafond te zijn, had ik het meest gammele ongestemde huurdrumstel ever (al vaker gezien b.t.w. op wedstrijden) en hadden de heren geluidstechnici waarschijnlijk in geen jaren meer een rockband gemixt. 

De “veelbelovende jonge” bands die die dag meededen waren door verschillende podia in Rotterdam genomineerd, wij door Alternative Route van de Baroeg. Ik vermoed dat de andere instellingen die konden nomineren het conservatorium afdeling klassieke muziek, het conservatorium afdeling wereldmuziek, het conservatorium afdeling wereldvreemde muziek, het conservatorium afdeling populistische muziek, het conservatorium afdeling sugarfree jazz, en Stichting Promotie Straatmuziek waren.
Als rammelend punkrockbandje voelden we ons niet echt op onze plaats....

Rond acht uur speelden we als tweede act en terwijl we het podium opgingen om alles klaar te zetten kondigde de ongetwijfeld in R&B-kringen heel bekende presentatrice ons al aan: “En hier is …. QueenBeee!!!!!” Luid applaus van alle 30 aanwezigen volgde. Ik had net één bekken op het drumstel kunnen plaatsen. De rest moest ik dus nog maar eens even gaan opbouwen in een doodse stilte, hoezo genant? De organisatie had er blijkbaar wel van geleerd want een paar hiphopperts later werd de hele zaal maar liefst veertig minuten ontruimd zodat een tienkoppig Multi-culti geheel in alle rust een soundcheck kon doen voor hun zes minuten durende optreden.

Zes minuten spelen. Anderhalf nummer. Ik wil er niet meer over praten, normaal ben ik echt geen zeikerd over monitorgeluid, maar nu kwam er gewoon GEEN geluid uit mijn monitor…. Mijn in alle haast opgebouwde drumstel had een reikwijdte van drie meter (ik niet) en de bas stond opeens zoooooooo hard dat ik nu nog een fluitje in mijn oren heb. Backing vocals had ik ook maar achterwege gelaten, daar moet ik onze zangeres toch echt wel enigszins voor kunnen horen.

Terwijl ik maar weer aan het afbreken was kregen we feedback van de jury. Na het standaard “girlpower rules!” en “jullie rockten!” kwamen we erachter dat alle bandleden totaal verschillende energieën hadden. De gitarist was een bal van energie. De energie van de zangeres volgde meer een sinusritme en de ritme sectie volgde een piramide vormige energielijn.

Ehm… is dit conservatoriaans???

Soms moet je maar gewoon niet meer meedoen….