Op tweede pinksterdag is Rotown volgeladen met bezoekers die voor het uitverkochte optreden van Ben Howard komen. Voor de oplettende concertbezoeker is Ben Howard geen nieuwe naam. Zo tourde hij de afgelopen periode met o.a. Xavier Rudd, Brett Dennen en Angus & Julia Stone. Dat het uitverkocht is, zegt al veel over deze muzikant; hij heeft niet eens een album uit. Eens kijken of hij Rotown vanavond om zijn vingers kan winden.
Het voorprogramma wordt verzorgd door Chris Bond, ook wel de bassist/drummer van Ben Howards band. Chris doet vooraf vier nummers solo op gitaar. Het voorprogramma wordt goed ontvangen en is een goede opwarmer voor wat komen gaat.
Er zijn opvallend veel dames in Rotown. Op de eerste rij is geen man te bekennen. Als de muziek van de dj stopt klinkt er een luid applaus in de zaal. Een gewone jongen gehuld in spijkerbroek en simpel t-shirt loopt op blote voeten het podium op en neemt plaats op zijn kruk. Celliste India Bourne en bassist/drummer Chris Bond komen er ook bij. Met zijn gitaar op zijn schoot start Ben het eerste liedje genaamd 'These Waters'. Het is meteen duidelijk dat deze muzikant uit Devon een aparte manier van gitaarspelen heeft, zowel qua vingerzetting als aanslag. Hij houdt zijn gitaar niet vast, zoals de meeste muzikanten doen. Met de gitaar, liggend op zijn schoot, laat hij prachtige tonen door Rotown klinken.
Rotown hangt vol met briefjes dat het stil moet zijn tijdens het optreden en het kan dus toch blijkt vandaag. Je kan een speld horen laten vallen, iedereen is onder de indruk van het gitaarspel van deze man. Dat hij ook nog een mooie stem heeft is mooi meegenomen. Dat hij ook nog goede teksten schrijft is ongelofelijk. Opvallend is dat hij naast het gitaarspelen ook een ritme drumt op zijn gitaar. Geen idee waar hij dit talent vandaan heeft, maar een ding is zeker: Rotown is nu al verkocht. Niet gek dat er om de haverklap 'We love you' wordt geschreeuwd uit het publiek.
Dat Ben Howard zijn gitaar ook op een normale manier kan bespelen, bewijst hij vandaag. Hij speelt wel linkshandig, maar ook nu weet hij weer prachtige geluiden uit zijn gitaar te krijgen. De drummer zit helemaal in zin eigen wereldje als hij speelt. Geen energieke drumsolo's, maar relaxte ritmes. De drummer ruilt zijn drumstel regelmatig voor zijn contrabas en de drummer bewijs ook dat hij een manusje van alles is. Zitten achter het drumstel bespeelt hij zijn akoestische gitaar en met mijn voet de tamboerijn. Overigens doet hij dit ook bij de contrabas. Bassen en tegelijkertijd de tamboerijn op de grond laten klinken. De celliste kan er ook wat van. Zij gebruikt verschillende percussie instrumenten en de elektrische basgitaar komt tevoorschijn. Met haar mooie zanglijn klinkt de tweede stem onbreekbaar.
Er komen niet alleen love songs voorbij, waar je bij kan wegdromen. Ook heeft hij een nummer over de seizoenen. "When the sun shines, everbody's happy", vult hij aan. Een nummer over de Lente, hij kan geen betere dag uitkiezen als deze.
Bij het nummer 'Old Pine' vertelt hij dat hij zijn album graag zo wilt noemen. Hij is nu druk bezig met zijn album en die moet dit jaar nog uitkomen volgens de planning.
Naast alle luisterliedjes heeft hij ook nog wat folk-achtige liedjes. Als toegiften speelt hij 'Under the Same Sun' en 'Wolves' die Rotown laten swingen en meeklappen.
Ben Howard is een goede muzikant en komt een beetje integer over. Soms lijkt hij verlegen; hij kijkt niet vaak naar het publiek. Wel is het te zien dat hij erg geniet. De set bestaat voornamelijk uit love songs en komen goed uit de verf. Het gitaarspel van Ben is misschien wel de meeste aparte manier van gitaarspelen ooit. Ben Howard is op zijn plek in Rotown, de muziek komt goed tot zijn recht. Het was een geslaagd optreden; Ben Howard tovert een glimlach bij het publiek. Rotown is (uit)verkocht, dat is een ding wat zeker is.