Het feit dat het koninginnenacht was mocht de pret niet drukken want er zat weer een fijn avondje punk aan te komen in de basement van de WATT. Zoals stond aangegeven trapte de eerste artiesten in de vorm van Greg, Shanti & Kepi keurig om kwart voor acht af in een halfvolle kelder.
Wat we te horen kregen was wel een beetje een ongewone start voor wat er nog aan zat te komen. Greg Attonito (de zanger van de Bouncing Souls) vormt samen met zijn vrouw Shanti Wintergate en verschillende gastmuzikanten waaronder deze keer Kepi Ghoulie een akoestische formatie. Voorafgaand aan gitaargeweld werden we verrast met een ukelele en hele fijne rustige nummers. Kepi voerde een beetje de boventoon en bewoog als een Spaanse toreador met zijn gitaar over het podium en Shanti legde tijdens een solo zelfs nog even haar ukelele in de nek. Een erg leuke verrassing naar mijn mening, maar wel van redelijk korte duur want na een half uurtje was de volgende band aan de beurt.
De Rotterdamse jongens van The Accelerators waren de volgende en ze trapten meteen goed af. Na twee maanden touren was dit een van hun laatste shows en ze hadden er zin in. Een stevige, energieke show werd neergezet, alleen de al iets voller wordende basement wilde nog niet zo mee in het enthousiasme.
De tweede band was aan de beurt en ook deze was afkomstig uit Rotterdam. The Real Danger heetten ze en ze hadden er zin in. Het geluid wou echter niet meewerken en het duurde een aantal nummers voordat de ergernis rond het geluid verholpen was. Afgezien daarvan zetten ze een strakke set neer.
Daarna was het dan tijd voor de band waar iedereen voor was gekomen, de Bouncing Souls. De zaal was inmiddels vrij vol gestroomd en het publiek had er zin in. Er werd meteen hard afgetrapt met ‘True Believers’ en vanaf het begin af aan werd er meegezongen en gesprongen en het ging al aardig los. Op het podium bleef het echter rustig met zanger Attonito die op zijn standaard rustige en beheerste manier over het podium stapte. Verbazingwekkend blijft hoe hij teksten als: “Sedate me with anything so I don’t have to live with me” zingt zonder een greintje emotie te tonen maar wel met dezelfde kracht als op de plaat. Uit de twintig jaar dat ze nu samen zijn werd een prima setlist samengesteld met nieuwe nummers tot oude bekende.
Er was zelfs ruimte voor verzoekjes en die werden makkelijk gespeeld, alleen Greg vergat zijn tekst even maar “You can’t blame a guy who sings 25 songs and forgets a bit of one of those songs” zoals hij zelf zei. Het is ze vergeven want ze hebben maar weer eens bewezen dat ze zelfs na 20 jaar nog steeds in zich hebben en nog wel even door kunnen.