´Dit is zoooo fucking goed!´, klinkt halverwege het optreden uit de zaal. Het is met afstand meest treffende omschrijving van het optreden van psych-rockers Dead Meadow in Rotown op 23 mei. Het is namelijk echt fucking goed.

Dead Meadow intrigeert. Ten eerste door hun verschijning: drummer Stephen McCarthy lijkt zo weggelopen uit de film Almost Famous (met bakkebaarden tot aan zijn enkels), bassist Steve Kille is een kloon van Julian Casablancas en zanger/gitarist Jason Simon heeft wel wat weg van acteur Daniel Day Lewis.
 
Daarnaast weten deze Californiërs een mystieke sfeer om zich heen te creëren. Een belangrijk aspect hierbij is de door de band zelf geproduceerde film die gedurende het hele optreden wordt getoond. Deze film is gemaakt als toevoeging op het onlangs uitgebrachte album Three Kings en sluit perfect aan bij de lange psych-rock jams die de band speelt.
 
Door dit mystieke sfeertje roept de band vragen op. Je vraagt je af wat er in het hoofd van de constant in het rond springende bassist omgaat. Je vraagt je af wat nou steeds die onderonsjes tussen zanger en drummer zijn. Je vraagt je af hoe ze in godsnaam in 2010 zijn beland.
 
En, om toch een minpunt te noemen, je vraagt je af wat Jason Simon in godsnaam zingt. De zang is bij deze band duidelijk bijzaak, meer bedoeld om wat extra klanken aan de sound landscapes van de band toe te voegen. Wat dat betreft gaat de vergelijking met Black Sabbath en Led Zeppelin niet helemaal op. Een strot als die van Ozzy Osbourne of Robert Plant heeft Simon namelijk niet.

Daarnaast is hij ook duidelijk geen prater. Verder dan een aantal beleefde ´thank you guys´ en ´so happy to be here´ komt hij niet (zou hij weten dat hij in Rotterdam is?). Verder is het vooral wat onverstaanbaar gebrabbel, maar eigenlijk past dit gewoon in het plaatje.
Ondanks dat de band vooral lange, uitgestrekte jams speelt, blijft het optreden boeien. Sterker nog, je wordt steeds meer meegezogen in de wereld van Dead Meadow. De sound is dan ook weergaloos: het diepe, warme basgeluid sluit perfect aan op de galmende Jimi Hendrix gitaar sound, bij elkaar gemept door een ijzersterke drumpartij.

Op een gegeven moment vraagt Simon richting de geluidsman hoe lang ze nog hebben. Als blijkt dat ze nog 15 minuten hebben, spelen ze deze vol, bedanken het publiek en laten Rotown gehypnotiseerd achter. Eisen om een toegift heeft geen zin. Het spaceship heeft al koers gezet richting Brighton, waar deze Three Kings de volgende dag moeten aantreden.
 
Dead Meadow, onthoud deze naam.