Een paar weken geleden heb ik samen met mijn vrienden afscheid genomen van een goede vriendin van ons allemaal. Een zeer getalenteerd meisje dat onder andere prachtige originele mode accessoires maakte zoals een handtasje met als handvat een paar handboeien (probeer die maar eens af te pikken. )

Ze was iemand met een frisse geest; zo iemand met wie elk gesprek zorgt dat de inspiratie gaat borrelen. Aanstekelijk!

Nu klinkt het een beetje alsof ze dood is gegaan, maar dat is niet zo. Niet helemaal tenminste want ze is naar Amsterdam verhuisd en dat is toch een beetje alsof je naar de eeuwige jachtvelden der creatievellingen vertrekt. Ze gaf het idee op dat je vanuit deze stad een creatieve carrière kan opbouwen en gaat naar het paradijs. Ze weet dat het daar overloopt van de concurrentie want een heel groot percentage van alle creatievellingen uit dit land en ook van daarbuiten landt nu eenmaal ooit in 020, maar toch schat ze de kansen daar hoger in. En waarschijnlijk heeft ze gelijk. 

De hele structuur van A’dam is gevormd naar en voor mensen met een creatief brein. Dat trekt ook weer mensen aan die creaties, of het nou kunst, muziek of letteren zijn aan de man kunnen en willen brengen. Daardoor richt alle creativiteit van dit land zich ook richting Amsterdam; het is het Mekka der creatievellingen. Tegelijk is het natuurlijk ook het Mekka voor shitheads want uiteraard trekt de stad ook wannabees uit alle windrichtingen aan, maar dat is helaas onvermijdelijk. Zo schijnt dat nu eenmaal te moeten gaan met plaatsen die vluchtelingen aantrekken. Waarschijnlijk komt dat omdat de meeste mensen het moeilijk vinden om ongetalenteerde mensen op hun tekortkomingen te wijzen. Het is natuurlijk ook wreed om iemand zijn dromen te verstoren. 

Persoonlijk word ik al gauw een beetje kriegel van teveel talent op de vierkante meter en begint mijn hoofd na een paar dagen Amsterdam te smeken om een terugkeer naar de barre woestijn die Rotterdam heet. Voor je het weet luister je namelijk dagenlang naar een mengsel van een miljoen ideeën. Mensen hebben helaas de neiging om, voordat het idee daadwerkelijk uitgevoerd wordt, en afhankelijk van de persoon die de ideeën ontvangt, dagen, weken, maanden en soms jaren iedereen, die ook maar in de verste verte een beetje interesse in wat voor ideeën dan ook toont, een rondleiding door hun luchtkastelen te willen geven. Zwaar vermoeiend.

Nee, dan Rotterdam; hier valt bijna elk idee in barre onvruchtbare grond. Mensen die ideeën op willen pikken zijn hier zeer zeldzaam, mensen die ideeën onmogelijk willen maken door het zout van de overvloedige regels over de toch al arme grond te strooien zijn er echter meer dan voldoende. Dat er af en toe in dit landschap een eenzame cactus staat die het wel gered heeft moge dan ook een wonder genoemd worden. Dat maakt Rotterdam een oase van rust. Al is het een oase zonder het water des levens. 

Maar hoe dan ook. Mensen vertrekken uit deze stad. En als ze een echte hekel aan 020 hebben verdwijnen ze naar meer exotische oorden: Berlijn, Londen, Parijs, New York noem het maar op. Het begint met jongeren die hier hun middelbare school af maken en vervolgens naar een andere stad vertrekken om te studeren. De meeste zie je daarna nooit meer terug want die ontdekken allemaal dat het overal leuker is dan hier. En alle studenten die elders opgegroeid zijn en in Rotterdam studeren gaan na afronding van hun studie liefst zo snel mogelijk de stad weer uit om terug te keren naar meer vruchtbare gronden.

Zo houdt deze stad per saldo steeds minder mensen over die überhaupt interesse in cultuur hebben. 90% van de mensen die hier achter blijven hebben alleen interesse in een barbecue, een krat bier en de TV op zaterdagavond. 

Het zielige is dat de gemeente intussen zo hun best doet om er wat van te maken maar domweg vergeet dat het voor creatievellingen belangrijker is om in een leuke stad en niet per sé in een veilige stad te wonen. Zelfs Bogota heeft inmiddels een interessanter uitgaansleven om maar iets te noemen.