Graffiti6 doet de temperatuur niet nóg verder stijgen

Rotown wacht drie kwartier op dat ene liedje

Tekst: Edwin Borst ,

Deze zomer al in de tuin van het zonnetje genoten? Krantje erbij, witbiertje, radio aan…Ziehier al drie mogelijkheden om met dé zomerhit van 2010 in aanraking te zijn gekomen, Stare Into The Sun van Graffiti6. In een uitverkocht en dampend Rotown was het wachten op dat ene liedje.

Rotown wacht drie kwartier op dat ene liedje

Deze zomer al in de tuin van het zonnetje genoten? Krantje erbij, witbiertje, radio aan…Ziehier al drie mogelijkheden om met dé zomerhit van 2010 in aanraking te zijn gekomen. Het nummer Stare into the Sun werd vorig jaar in Engeland populair doordat het in een televisiereclame voor de krant The Sun werd gebruikt, waarna het deze zomer ook in ons land een hit werd door opnieuw een spotje, dit keer van een witbierfabrikant. Toen 3FM het nummer bovendien tot Megahit bombardeerde was de beer los, en dan verkoop je Rotown op een warme woensdagavond met gemak uit.

Een zaal vol hitsige dames en zwetende mannen, voor Graffiti6 lijkt er moeilijk een beter begin denkbaar van het eerste optreden buiten Groot-Brittannië. Wat begon als een lollig bijprojectje van producer TommyD en singer-songwriter Jamie Scott blijkt live te zijn uitgegroeid tot een uit zes man bestaande band met, naast het eerder genoemde duo op gitaar en zang, een toetsenist, drummer, bassist en een tamboerijn spelende zangeres.

Graffiti6 maakt een vet aangezet mengsel van pop, funk en beats dat doet denken aan de eveneens Britse Just Jack. Eén groot verschil: leadzanger Jamie Scott. Niet alleen omdat hij de meisjes op de voorste rijen met gemak voor zich weet te winnen, maar ook omdat hij een gladde soulstrot heeft die doet vermoeden dat we hier met een albino te maken hebben. Gecombineerd met dansbare liedjes, meerstemmige zang en een bas die de regionen rond de maag doet trillen hebben we weer eens een legendarische Rotown-optreden te pakken. Toch?

De ingrediënten mogen weliswaar aanwezig zijn, samen is het net niet genoeg om echt te overweldigen. De liedjes zijn af en toe te gladjes en makkelijk, terwijl de stem van Scott zo langs je heen dreigt te glijden. Juist in de schaarse momenten  dat zijn stem wat rauwer wordt ontstaat er iets van opwinding en frictie, ook bij de muzikanten achter hem. Gelukkig blijft er genoeg moois over: de kleurrijke beelden op de achtergrond van Jimi Crayon passen perfect bij de zomerse vrolijkheid in het grootste deel van de nummers, terwijl de band met Annie You Save Me stiekem nóg een kneiter van een hit in huis heeft. De cover van Black Eyed Peas’ I got a Feeling overtuigt, terwijl het publiek onderwijl luidkeels vakantieplannen uitwisselt. En dat ene liedje? Dat volgt vanzelfsprekend in de toegift. De zomer is hier. Gelukkig maar.