Dat moet toch een goed gevoel geven, afstuderen met een project dat de meesterlijke titel ‘Kutavond’ draagt. De organisatie van het zooitje ongeregeld dat afgelopen zaterdagavond het Schiedamse Podium Café De Grauwe Hengst binnenstebuiten keerde, ofwel Jesse den Dulk, kan het weten. Geen idee welke opleiding het hier precies betreft, iets met muziek in ieder geval, maar de allereerste vooraf aangegeven kutavond in Schiedam - waar anders??- is een feit.
De ellende begint met de band Strafkamp: een jongen met hoed en gitaar die meer praat dan zingt, een boos en ietwat hysterisch meisje op bas en een drumster als lachende derde. Samen maken ze grappige cabareteske liedjes, ik gok bij wijze van therapie, waarin de jongen met de hoed en het boze meisje hun mizerabele levens bezingen. Wellicht hopen ze hier op deze manier weer iets van grip op te krijgen. Het gaat over niet zulke leuke ouders die dingen doen die niet mogen, mislukte relaties en moord en doodslag, kortom: over mensen met kutlevens. Heerlijk. De kutheid van deze band kan overigens verklaard worden; het concept is namelijk zoiets dat iedereen een instrument bespeelt dat hij of zij eigenlijk niet kan bespelen. Logisch.
Als Strafkamp er klaar mee is, en verder op alle andere momenten dat er geen band speelt, is er muziek van Kut dj Ode. Het betreft hier een combinatie van een après Skihut-dj – je weet wel, zo eentje die nummers zo’n beetje net na het intro al weer wegdraait – en een vrouw achter het stuur, verpakt als lief meisje. Niettemin weet ze wat haar te doen staat: de volumeknop lijkt zoek, evenals het play knopje, zo af en toe, maar soms draait ze stiekem ineens wat leuke nummertjes.
Tsja, men was gewaarschuwd, En een gewaarschuwd mens telt voor twee, zou je denken, dus blijkbaar is er in Schiedam helemaal niets anders te beleven óf heeft Jesse al zijn vrienden omgekocht, want voor een kutavond is toch ineens behoorlijk vol.
En dan is het de beurt aan Mannencorps Zwart Nazareth, een heerschap in oer-Schiedamse klederdracht qua ondefinieerbare voetbalshirtjes, heerlijke trainingsbroeken, prachtige witte sportschoenen, smoezelige slobbertruien en hoofdbandjes. ‘Hardcore J’, ‘Dooie Joost’ en ‘Porno Wout’ hadden kutmuziek beloofd, maar het zou zomaar kunnen zijn dat de soort van punk die dit dubieuze trio De Graauwe Hengst in blaast, muzikaal helemaal zo slecht nog niet is. Al zal vermoedelijk bijna niemand hier echt op letten, want een optreden van Mannencorps Zwart Nazareth is toch vooral een hilarisch stukje vermaak. Al snel is het publiek vergeten dat het eigenlijk een enorme kutavond is en gaat het behoorlijk los op de gezellige liedjes over het leven in Schiedam, over dingen doen met meisjes in kelderboxen en met kleine kindertjes, over Poolse invasies en over kerstbomen. De meisjes vooraan – groupies??- zingen zo’n beetje alles mee en lijken het zelfs helemaal niet kut te vinden. Apart. Tussendoor worden er ook nog even consumptiebonnen uitgedeeld. Men moet meer zuipen, is de boodschap. Als iedereen genoeg heeft, kunnen we verder scheuren. En omdat de bandleden dit zelf misschien wel een tof nummer vinden, doen ze voor de gelegenheid ook nog even een geniale cover van ‘Hey Marlous’ van zanger Rinus.
De beloofde goochelaar is trouwens nog wel het kutst – is dat een woord? – van de hele avond, want die is er niet. Of tenminste niet zichtbaar aanwezig, maar misschien heb ik hem gewoon gemist, dat kan ook. Kutterdekut, wat is dat af en toe toch fijn, gewoon, een pretentieloze kutavond. Waarna je dan vervolgens niet met een ontzettend kuthumeur naar huis hoeft. Ja, kijk, op zo’n manier mag van mij iedere avond wel een kutavond zijn – althans, bij wijze van spreken dan he. Maar Mannencorps Zwart Nazareth & co hebben de lat voor kutavonden in het algemeen wel erg hoog gelegd. Zo goed kut als deze krijg je ze niet vaak. En dat is aardig bedoeld, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ow ja, het spijt me echt enorm als er mensen zijn die zich storen aan de hoeveelheid kutten in mijn stukje. Maar dat kon eventjes niet anders.