Good Shoes krijgen Rotown onverwacht los

Publiek misschien iets te enthousiast

Tekst: Arie de Kam Foto's: Willem de Kam ,

Hoewel de Britpop hype eigenlijk al een beetje voorbij lijkt te zijn, waren daar toch nog de jongens van Good Shoes die Rotown nog even lieten genieten van een set lekker puntige popliedjes. Na net een maand geleden een nieuw album uitgebracht te hebben (‘No Hope, No Future’) was er geen gebrek aan nieuwe nummers.

Publiek misschien iets te enthousiast

Hoewel de Britpop hype eigenlijk al een beetje voorbij lijkt te zijn, waren daar toch nog de jongens van Good Shoes die Rotown nog even lieten genieten van een set lekker puntige popliedjes. Na net een maand geleden een nieuw album uitgebracht te hebben (‘No Hope, No Future’) was er geen gebrek aan nieuwe nummers. Er was in ieder geval genoeg publiek dat daar wel voor in was en na een tijdje stond de vrij warme zaal prettig vol.


Zo rond een uur of 10 begon de eerste rook het podium te vullen en niet veel later volgde de band. Het begon al meteen goed met ‘The Way My Heart Beats’, tevens het openingsnummer van No Hope, No Future. Het publiek stond vrolijk mee te deinen en te knikken met de muziek maar echt uitbundig ging het er nog niet aan toe. Ook hits als ‘All In My Head’ en ‘Photos On My Wal’l brachten daar nog geen verandering in.


De muziek zat goed, alleen de band wist het publiek niet op te hitsen. Het publiek keek tegen een in zichzelf gekeerde band aan. Zodra zanger Rhys Jones zijn zin af had gemaakt draaide hij zich om naar zijn broer Tom achter het drumstel om verder te spelen met de rug naar het publiek. Ook gitarist Steve Leach stond ineen gedoken op zijn plek gefocust op zijn spel zonder aandacht te besteden aan de rest. Af en toe kwam er een paar korte woorden van Rhys, waaronder de belofte helemaal “Fucked up” te  gaan. Hier was echter niet veel van te merken.


Er zat echter wel een stijgende lijn in de sfeer en een enkeling waagde al een sprongetje, maar het duurde tot het nummer Times Change tot er ook echt verandering in kwam. Opeens werd er een pit ingezet en begon de zaal tot leven te komen, tot ergernis van de een of tot groot plezier van de ander. De band veranderde echter niet en bleef een beetje gesloten spelen, alleen bassist Will Church leek het naar zijn zin te hebben. Toen het gehos vooraan stand hield, besloot de zanger daaraan mee te doen en sprong het publiek in. Vrij onverwacht maar tot groot genoegen van het publiek.

Na afloop kwam er een luid “We want more!” maar dat kwam er niet van, het zat er op. Uiteindelijk werd er een goede set gespeeld, met de juiste nummers en hun kwaliteit van spelen zit ook wel goed. Alleen het goed over kunnen brengen is iets waar de jongens van Good Shoes nog wat aan kunnen doen en ik vrees dat als het publiek zichzelf niet had opgehitst, dit ook niet gebeurd was.