Jazzcafé Dizzy heeft vanavond weer een mooie naam op het affiche staan. Elke dinsdagavond mag een bekende uit de jazzwereld zijn werk hier verrichten. Vanavond is niemand minder dan Philip Harper te gast. Dat de 45 jarige (Amerikaanse) trompettist geliefd is onder het publiek, blijkt als Dizzy op deze bijzonder koude dinsdagavond nog een goed gevulde zaal weet te trekken. Opvallend veel jong publiek is door de sneeuw gekomen om naar Philip Harper en plaatselijke bandleden te komen luisteren.

Rond kwart over tien draait het publiek de kruk om richting podium en betreedt Harper, duidelijk onder invloed van drank en meer, het podium. De bandleden beginnen een introjam en even later klinken de eerste vertrouwde noten uit de trompet van Harper. Al vroeg in de set is er genoeg ruimte voor de band om haar kunsten te laten zien. De bandleden voelen elkaar goed aan en de tussentijdse jams klinken vertrouwd. Dat lijkt ook Harper te vinden, als hij ja knikkend naast het podium met een grote glimlach geniet van de muziek. Na tien minuten is het dan wel weer genoeg en bestijgt Harper zijn kruk om vervolgens hard uit te halen op zijn trompet. Het is het beeld tot de pauze. Harper speelt mee, laat de band dan experimenteren met het tempo, om vervolgens na een biertje de aandacht volledig naar zich toe te trekken. Het is een slim spelletje dat Harper speelt. De bandleden zijn kwalitatief goed en vullen elkaar aan, maar krijgen de kans niet om te excelleren, omdat de schijnwerper altijd op de Amerikaan is gericht zodra hij het podium weer betreedt.

Harper is en blijft een perfectionist. Met hand- en voetbewegingen begeleidt hij de band. Leuk om te horen hoe Harper zijn bandleden vervolgens bedankt. Met een onverstaanbaar Amerikaans accent doet hij een poging de oer-Hollandse namen van de bandleden uit te spreken. Aan het eind van het eerste gedeelte van de set wordt het wat rommeliger. Harper gaat er bij staan, er zijn veel tempowisselingen en af en toe zingt Harper er ook bij. Na een uur is het even genoeg. Harper bedankt en gaat een sigaret roken. Rond de klok van elf is Dizzy dan nog steeds aardig gevuld. Klaar voor deel twee van de set.

Het tweede deel van de set is duidelijk die van de (jazz)klassiekers. Zo komen ‘Bolivia’ en ‘Old blues’ achter elkaar voorbij. Het nummer van Fats Waller, ‘The Vipers Drag’ typeert de hele avond. Als Harper met grote glimlach en gevoel de tekst ‘I’m the king of everything / got to get high before I sing‘ laat horen, is het duidelijk. Philip Harper is een entertainer in hart en nieren. Hij speelt met publiek en de fotograaf, geeft geweldige uithalen op zijn trompet, hij is een perfectionist. Het is geweldig om Harper te zien spelen. Vooral Harper zien is dus geweldig. De muziek zelf is helaas niet zo bijzonder boeiend. Misschien is dat ook wel de kracht van Harper, om met zijn show de muziek ongewild te overschaduwen.

De set wordt om half één rustig afgesloten. Harper bedankt en het publiek bedankt Harper. Philip Harper is een rasartiest. Hij laat zijn passie zien, die je zo niet bij iedere artiest ziet. Harper weet met weinig inspanning toch de baas te blijven over de band. Met een grote glimlach, een flinke uithaal of een versnelling weet Harper steeds weer het publiek voor zich te winnen. Leuk om te zien en horen, maar je zou bijna de kwaliteit van de muziek vergeten. Een écht muzikaal hoogtepunt is er vanavond niet geweest.