Het moet als artiest niet makkelijk zijn als je tot je zestiende jaar in een duistere sekte hebt verbleven. Niet eens zozeer omdat je tot je zestiende in een duistere sekte hebt verbleven, maar vooral omdat elke journalist over je schrijft dat je tot je zestiende in een duistere sekte hebt verbleven. Christopher Owens vormt samen met Chet White de harde kern van Girls, en jawel, tot aan zijn zestien heeft hij in een duistere sekte verbleven. We mogen hem dankbaar zijn dat hij, na vanaf zijn zeventiende achtereenvolgens carrières als junk en supermarktmedewerker te hebben nagejaagd, het licht zag als muzikant.
Met Album leverde Girls namelijk een van de leukste albums van 2009 af. Twaalf catchy Liedjes met een hoofdletter L, uiteenlopend van surfpop tot shoegaze en lofi. Owens heeft dezelfde quasi-verveelde manier van zingen als Elvis Costello en gecombineerd met de op plaat wat rommelige instrumentatie is de vraag hoe dat live uitpakt.
In Rotown bestaat Girls vanavond naast Owens en White uit een gitarist, een drummer en een toetsenist. Het is meteen duidelijk: Owens is het onbetwiste middelpunt van de band, terwijl White meer de uitstraling heeft van de goeiige lobbes die de rest in het gareel moet houden. De lange manen van de frontman zijn vanavond vervangen door een jarenvijftigkapsel dat gemakkelijk op Jerry Lee Lewis geïnspireerd kan zijn. Een weinig interessant detail, ware het niet dat de muziek van Girls eveneens doet denken aan rock´n roll uit de jaren vijftig en surfpop uit de jaren zestig. Met luid galmende gitaren hebben nummers als 'Big Bad Mean Motherfucker' en 'Lust For Life' de potentie om een zaal in een klap in vuur en vlam te zetten, maar vanavond kiest de band niet voor die makkelijke weg rechtdoor. Rustigere nummers als 'Hellhole Ratrace' en 'Lauren Marie' zijn best te pruimen in combinatie met het getormenteerde gezicht dat Owens erbij weet te trekken, maar het zijn wel precies de momenten waarop de vaart flink uit het concert wordt gehaald, en het publiek ongeduldig begint te kwebbelen.
Toch weet dit vijftal te charmeren en als White de zaal vol gefrustreerde Lowlandsafwezigen meegeeft dat zaalconcerten toch veel leuker zijn dan festivals, dan scoor je punten. Bovendien blijkt uit de nieuwe nummers dat de rek er nog lang niet uit is en dat de diversiteit van Album 1 zonder twijfel zal worden doorgezet op Album 2. Girls heeft genoeg dynamiek in haar songmateriaal om de toeschouwers een uur te vermaken. Van snoeiharde noise naar een gevoelige ballad naar een aanstekelijk surfdeuntje: de potentie is er in overvloed. Nog een beetje sleutelen aan die setlist graag.