The Bullfight presenteert tweede album in WATT

Optreden lijkt op een Nick Cave imitatieshow

Tekst: Linda Wimmenhove Foto's: Robert Tjalondo ,

De Rotterdamse popnoir band The Bullfight presenteerde vrijdag in het theater van WATT het tweede album, 'Stranger Than The Night'. Het album is door de Nederlandse critici goed ontvangen en de band wordt zelfs internationale allure toegedicht.

Optreden lijkt op een Nick Cave imitatieshow

De Rotterdamse popnoir band The Bullfight presenteerde vrijdag in het theater van WATT het tweede album, 'Stranger Than The Night'. Het album is door de Nederlandse critici goed ontvangen en de band wordt zelfs internationale allure toegedicht.

Rond half tien staat de band op het podium. De theaterzaal is, met de zwarte kussens aan de muur, zeer geschikt voor een ‘donkere’ band als The Bullfight. De muziek ademt een bevreemdende en duistere sfeer uit. Dit komt onder andere door de teksten en door het gebruik van een melancholisch instrument als de viool. Bij het zien en beluisteren van The Bullfight is de (vaak gemaakte) vergelijking met Nick Cave onvermijdelijk. De mensen uit het publiek die niet bekend zijn met het oeuvre van deze Australische zanger zullen het niet storend hebben gevonden, maar een ieder die wel de volledige collectie van Nick Cave in de kast heeft staan zal bij het zien en horen van The Bullfight het gevoel hebben in een imitatieshow te zijn beland. De teksten die gaan over de duistere kant van het leven, de muziek, de timing en zelfs de bijgeluiden die de zanger maakt lijken zo gecopypaste te zijn van de albums ‘Murder Ballads’ en ‘Henry’s Dream’ met Linda Kreuzen als PJ Harvey. Het verschil is dat het bij Nick Cave wel authentiek en naturel overkomt.

Bij het beluisteren van het album valt al op dat de stem van zanger Nick Verhoeven erg is aangezet. De hoop dat dit live minder het geval zal zijn, is helaas onterecht. Het voelt alsof de zang niet natuurlijk en nogal moeizaam komt en hetzelfde geldt voor de performance. De overdreven grimassen en blikken van de zanger
werken op de lachspieren en zijn irritant om naar te kijken.

Toch zijn er wel pluspunten te noemen. Muzikaal gezien is er weinig op de band aan te merken. Het optreden wordt goed ontvangen door het aanwezige publiek. De bandleden zijn op elkaar ingespeeld en de nummers worden allemaal prima en strak uitgevoerd. De songs, ‘Natalie Strangle Me’ en ‘Waiting For Anthony’, worden samen met Linda Kreuzen gezongen. Deze zangeres is een mooie verschijning met een waanzinnig goede stem en geeft het optreden een extra boost.

The Bullfight geeft een muzikaal gezien prima optreden. Helaas ontbreekt het de band aan een eigen identiteit en sound. Hopelijk gaan ze deze vinden, want deze band beschikt zeker over talent.