Voor Rotown staat het rijen dik, al was het overdag nog niet uitverkocht. The Madd, Rotterdams actiefste beatband doopt vanavond namelijk haar tweede langspeelplaat, The Madd Are Pretty Quick!

Zanger Dave gooit eruit dat ze ‘moe, misselijk en verkankert zijn’ maar er desondanks ontzettend veel zin in hebben. Na deze uitroep wordt het repertoire er met een enorme vaart doorheen gejast, zoals het hoort bij hun springerige up tempo beatmuziek.

Er is veel opgetreden de laatste jaren, zowel op eigen kracht als met rapper Dio, die de band op plekken bracht waar ze normaal niet zo snel zouden spelen. Dit heeft zijn vruchten afgeworpen want ik sta verbaasd over hoe lekker alles klinkt. Vooral de samenzang van Dave met drummer Marty Graveyard is van een hoog niveau, de harmonieën komen goed uit de verf en doen af en toe denken aan The Beach Boys. Ik vermoed dat Graveyard een multi instrumentalist is want op de plaat lees ik zijn naam als componist van een aantal nummers.
Bestond het debuut album nog voornamelijk uit nummers van vergeten Beat artiesten uit de sixties; op deze tweede schijf staan dus ook veel eigen nummers. Die eigen nummers vallen overigens helemaal niet op binnen het ‘cover’ repertoire, en zijn stuk voor stuk meezing juweeltjes over de geijkte puberproblemen die de beatjongens ook al in de sixties hadden.

Tijdens het optreden komen er nog wat gastmuzikanten langs, zoals Marcel Wiebinga (ex Oil) die heel geconcentreerd twee nummers meespeelt op zijn bongo’s. Net als op de plaat komt ook Spike (jaja van Di-Rect) een solootje meespelen op zijn fox gitaar. Helaas is hij zo druk om zoveel mogelijk cliché rockposes in een nummer te stoppen dat we zijn solo niet eens horen. Maar toch gezellig dat ie met de trein uit Den Haag is gekomen om dit nummer mee te doen.
Met Jump Now, een eerdere hitsingle, komt dan echt de vlam in de pan. Er wordt wreed gesprongen in de pit en uw recensent krijgt zowaar een bierdouche. Het blijkt maar weer; schrijven voor 3VOOR12 Rotterdam doe je met gevaar voor eigen leven en andermans bier.

We naderen het einde van een leuke en energieke show. Als toegift komen de heren dan nog even terug om hun hit met Dio, Baby, te spelen. Normaal zingt Dio alleen de coupletten maar Dave heeft zich heel dapper aan het rap-zingen gewaagd, en eigenlijk klinkt het nog leuker als Dio zelf. Halverwege maant hij iedereen om te hurken zodat Rotown verandert in een zittende menigte, erg mooi gezicht. Na het opstaan is het dan zo goed als schluss en gaan we de nacht in met chauffeur Youri die lekkere beatplaatjes draait.