Het voorprogramma, zangeres Brittany Bosco, is vanavond nergens te bekennen. Gelukkig zijn er DJ Thelonious en Lucky Dubz om het café op te warmen met een portie soul en funk. Eindelijk komt dan na negenen, anderhalf uur na het openen van de deuren, Little Dragon op. Zangeres Yukimi is in haar gescheurde legging en oversized shirt een opvallende verschijning, moeiteloos hip zoals alleen Zweden dat kunnen zijn. In tegenstelling tot de rest van de bandleden, die er op de lange baard van toetsenist Håkan bijzonder alledaags uitzien.
Het kwartet, dat verder bestaat uit bassist Fredrik en drummer Erik, opent met A New, het eerste nummer van het onlangs uitgebrachte album Machine Dreams. De toon van de avond is meteen gezet; synthpop die af en toe wegen van soul en zelfs triphop inslaat. Het blijft niet bij rustige nummers, al snel volgen upbeat riedeltjes waar het publiek naar hartenlust op kan dansen.
In de meeste bandleden zit echter weinig beweging, de bassist trekt zich vanaf het begin zelfs helemaal terug naar de achtergrond. Des te meer speelruimte heeft Yukimi, die op haar blote voeten als een moderne indiaan een regendans op lijkt te voeren waarvan het op de helderste dag nog van zou gaan stormen. De kleine draak heeft veel pit en zingt niet alleen, maar pakt er regelmatig ook een tamboerijntje of woodblock bij om mee te tikken op de vrolijke ritmes. Ze is niet de enige multitasker onder hen, ook de bassist legt een paar keer zijn gitaar weg om mee te drummen, op een met tape vastgeplakte lege fles, welteverstaan.
De meeste songs worden uitgerekt tot mooie instrumentele melodieën die geen moment langdradig of saai aandoen. Yukimo maakt gebruik van deze stukken om over het podium heen te kruipen of zelfs het publiek door te dansen, een kans voor de bassist om vanuit de schaduwen van zijn hoekje wat meer naar de voorgrond te treden. Ondertussen produceert de toetsenist de meest magische klanken die zelfs Blinking Pigs, een nummer over nachtmerries, doen klinken als een droom.
Na bijna een uur gespeeld te hebben, verlaat de band onder luid applaus het podium, maar als het gejuich en geklap na een paar minuten nog niet gestokt is, moeten ze het podium wel weer opklimmen voor een toegift. Ze sluiten af met Twice, een ontroerend downtempo nummer afkomstig van hun debuutalbum, waar menig aanwezige de woorden van mee kan zingen. Ten slotte volgt dan nog Runabout, misschien wel de vrolijkste en meest dansbare track van het nieuwe album.
Eenmaal buiten is het bijna wonderbaarlijk dat er na al die dansjes van Yukimi geen druppel uit de lucht valt. Wel stroomt het café als in een trance langzaamaan weer leeg, in de ban van een betovering die vast en zeker dagen later pas uitgewerkt zal zijn.