De carrière van Ellen Allien ging van start aan het begin van 1992 in de Berlijnse club Tresor. De Berlijnse schone werd gevraagd om als resident DJ een avond in deze club te draaien. Al snel kwam het hippe Berlijn erachter dat de donkere Minimalischische sound (Minimal was toen nog niet een genre maar een kleine tak van te Techno) met elektro invloeden van Ellen Fraatz een nieuwe en verfrissende inslag gaf in het 'ondergrondse' leven gaf. Enkele EP's later startte deze de jonge Ellen haar eerste kleine label genaamd 'Braincandy'. Het label bleek het erg goed te doen maar zou nooit serieus genomen kunnen worden omdat de naam van het label erg geassocieerd werd met drugs. Hierdoor vervolgde de 'bitch' de uitgaven van het label onder de naam Bpitch Control en pakte  meteen de logistiek beter aan.

In tien jaar heeft Bpitch Control een gigantische invloed gehad op de hedendaagse (stervende) Minimalscene. Naast de slappe deuntjes van het, voor velen heilige, label Minus en het melodieuze Kompakt van Michael Mayer voegt Ellen Allien veel diversiteit toe aan de Minimalscene door deze te laten samensmelten met oude Rave en Electro. Na een eerder zeer succesvol optreden in de Watt samen met Modeselektor staat Ellen nu samen met haar labelvriendjes Kiki, Gregor Thresher en Paul Kalkbrenner in dit Rotterdamse Poppodium om de 10e verjaardag van haar label te vieren.

Paul Kalkbrenner is voor het gros van de bezoekers de headliner van deze avond. 'Sky and Sand' (de soundtrack van zijn film 'Berlin is Calling) is deze zomer een van de grootste titels op Ibiza geweest (en vraag mij niet waarom), het nummer zou  'de hele scene' samenvatten. Tijdens het aantreden van Kalkbrenner klink er dan ook een uitgebreid gejuich in de bomvolle zaal van de Watt. Helaas blijkt de live set de fans niet te overtuigen, iedereen staat lekker Hollands stil en knikt een beetje mee met de beat. Als Kalkbrenner zijn Ibiza knaller indraait klinkt er een luid gejuich, geklap en geschreeuw. Zou dit het publiek overtuigen...? Helaas, doordat het nummer niet naar een climax loopt is het niet in staat om het publiek mee te krijgen. Als klap op de vuurpijl martelt Kalkbrenner de oren van zijn luisteraars met een kazige remix van 'Mad World' door Gary Jules. Hierna druipt de kalende man enigszins teleurgesteld het podium af. Hij heeft het helaas niet voor elkaar kunnen krijgen om zijn fans mee te kunnen krijgen in zijn muziek.

Tegen een uur of vier zijn alle Paul Kalkbrenner fans verdwenen en is het een stuk rustiger geworden in de Watt. Het is tijd voor de lieftallige Ellen om het geluid van Berlijn wederom in Rotterdam te presenteren. De entree van Ellen is helaas niet echt glansrijk, de MC kondigt haar aan als Ellen Alien (ee-lie-en, niet als haar echte naam al-lien). Na een grote frons treed de jarige jet aan en begint meteen aan haar twee uur durende set. Ellen is in staat om naast het perfect aan elkaar draaien van platen met diverse mixmethoden een emotie in de zaal te creëren die steeds donkerder en duisterder wordt. De zaal raakt in de ban van het geluid, hier en daar huppelen vreemde meisjes voorbij met artistieke dansmethoden. Ook is het aantal mensen met zonnebril, of mensen die een zonnebril nodig hebben aanzienlijk gestegen. Ach, het is in ieder geval wel een positieve input voor de sfeer op de dansvloer. Na een denderende set van twee uur sluit Ellen, tot groot genot van het publiek,  de avond af met haar eigen Berlinette, een geweldige Fever Ray remix en tot slot het een na beste nummer (Seamonkey op de eerste plaats) dat Bpitch Control dit jaar heeft voortgebracht : 'nr.22' van Moderat!