Al vroeg op de avond is het gezellig vol in het intieme Watt-theater. In het voorprogramma staat de band Kinkobra. Het talentvol drietal uit de regio trakteert de zaal op een gevarieerd optreden. Soms poppy dan weer punk, van emo rock naar hardrock. Een duisterogend drietal met een bescheiden flair. Zanger Pascal Molenaar heeft een goede stem. Soms schreeuwend, dan weer met een emotionele tongval. Zwarte warrige coup. Tattoo op de armen. Piercing in de lip. Een goede rocklook. Zijn teksten zijn soms wat moelijk te verstaan. De witte clown op zijn shirt lacht ons desalniettemin bejokerend toe. Na het rustige begin, brand bij nummer twee de energie los. Drummer Etienne Baegen met pet en koptelefoon gaat los. De youngsters overrompelen de zaal. Pascal kijkt er scheel van. Watt trilt lichtelijk op zijn voegen. Na een meer poppy nummer sluiten de mannen vurig af. Het publiek danst deels. De zaal is warmgedraaid!
Rond kwart voor tien staat My Own Army klaar om hun kindje te baren. De aankondiging van de vrouwelijke host is uitbundig. “Wees klaar voor wat zonneschijn voor je oren!”, schreeuwt ze. De mannen komen gedreven de trap naast het podium afzetten. Na maanden van voorbereiding mogen ze hun EP ‘Throw away the silence’ eindelijk aan het publiek presenteren. Gitarist Hekkert hitst de menigte nog maar eens op. Ze openen met nummer vijf van het album, ‘I’ll stay at safe distance’. Zanger Herman plaats zijn voet op de versterker en kijkt charismatisch de zaal in. “Goedenavond”, roep de studentikoos ogende leadzanger.
Er volgt een heftige drum. De zanger maakt contact met het publiek. Zijn zuivere stem reikt tot in de nok van de muziek-kubus. “Waiting on myself!”, galmt het de zaal in. Vincent en bassist Dennis bewegen naar elkaar toe. De versnelling gaat omhoog. Herman schreeuwt, “Throwing punches under water!” Rake klappen onder leiding van drummer Spiering.
“Heeft iedereen het naar zijn zin?”, roept de frontman. Een eensgezind gejoel klettert tegen de kussentjes van het theater. Het nummer ‘On the run’ begint rustig. De snaar bespelers maken ruimte voor de zanger. De MOA vlag achter op het podium wappert stilzwijgend. “Me and my own army on my own!”, klinkt het luid. Ze staan er vanavond niet alleen voor. Een uitverkocht huis deinst mee.
Een gitaarsolo van gitarist Hekkert is het begin van het volgende nummer, “Chasing the sun’. Het nummer wordt zorgvuldig opgebouwd. De hoge boxen aan de zijden van het podium vormen een soort poort naar het ridderrijk van My Own Army. De diepe teksten geschreven door zanger Herman de Kok nemen ons verder mee op een poëtische rock kruistocht. Na een cover van Stone temple pilots, volgt het nummer ‘Breaking bones’. Sereniteit wordt verweven met hardrock. “I’m not looking back today”, klinkt het dreigend. MOA is duidelijk wat van plan. Ze kijken vooruit. En terecht. Hun schaduwen bewegen mysterieus mee op de verlichte achterwand van het theater.
Na dit sprookje geven de mannen weer gas. Ook bij het laatste nummer ‘Ticket home tonight’ is de energie voelbaar. Het is ook het laatste nummer van de EP. Hekkert zet nog een keer (letterlijk) zijn tanden in zijn gitaar. Hij maakt een vreugdesprong en hij wijst met zijn vinger naar Dennis. My Own Army is vanavond heftig harmonieus. Het toegift wordt voorafgegaan door een a capella stuk van Herman. Het toont zijn zangkwaliteit en zijn interactieve vermogen. Het publiek klapt mee. In stijl sluiten de mannen daarna af. Hard en oprecht. Herman danst. Dennis oogt in trance. Vincent zit vol met energie en drummer Sven is in balans. De vier “vaders” vormen een saamhorig geheel. Ze hebben vanavond gepuft en geperst, maar gezond en wel is de rockbaby ter aarde gekomen. Met recht een prima muzikale bevalling. Over de opvoeding hoeven we ons geen zorgen te maken.