De leden van Broken Records hebben iets met Rotterdam. Sommige bands denken dat Amsterdam een synoniem is voor heel Nederland en willen enkel in Rotterdam spelen als ze Ahoy kunnen uitverkopen. Broken Records drong echter zelf aan op een spoedig weerzien met onze havenstad nadat ze dit jaar op Metropolis hadden gespeeld. De Schotse formatie die pas haar debuut ‘Until The Earth Begins To Part’ uitbracht op het prestigieuze label 4AD, heeft dan ook twee ex-Rotterdammers in haar gelederen. De broers Jamie en Rory Sutherland, als zanger/gitarist en violist ook de spil van de band, woonden in hun jeugd een tijdje in Kralingen. Ze hadden pas nog gekeken bij hun oude huis.

Het gevoel van waardering was geheel wederzijds afgelopen dinsdagavond in Rotown. Op de vraag wie de folkband afgelopen zomer in het Zuiderpark had gezien, staken de eerste paar rijen publiek collectief hun hand op. Blijkbaar was het publiek het met de band eens dat de show op Metropolis maar eens overgedaan moest worden. Voor deze gelegenheid hadden de zeven mannen van Broken Records de tafels in Rotown voorzien van flyers en de muren volgehangen met promotieposters. Zelfs op de trap naar de wc konden bezoekers het artwork van ‘Until The Earth Begins To Part', in goede 4AD-traditie fijnzinnig vormgegeven, tegenkomen. Het zei iets over de werklust van het gezelschap, dat ook het hele concert gretig overkwam.
 
Misschien zelfs wel iets te gretig. Met zeven mensen die vol overgave en met veel energie hun instrument bespeelden klonk het geheel van tijd tot tijd te chaotisch. Daarbij hielp de gebrekkige microfoontechniek van Sutherland niet mee. De zanger wisselde zijn rauwe borststem af met half in de microfoon gezongen falsetto-uithalen, waarvoor hij ook nog eens de benodigde adem leek te missen. Wat over bleef tussen de wilde gitaren, viool en piano was enkel gepiep.

Toch oogde Sutherland oprecht en was zijn presentatie niet over de top. ‘Best song ever!’, klonk het uit de zaal na een energiek begin. ‘Even I don’t think that’, gaf Jamie Sutherland lachend toe. Deze no-nonsense instelling gaf Sutherland en zijn band iets sympathieks en 'the benefit of the doubt'. De emotionele indiefolk van 'Thoughts on a picture' en 'A Promise'  ontspoorde hier en daar wel, maar gaf aan dat Sutherland een talentvol schrijver is. Iets wat pas echt naar voren kwam met het luisterliedje ‘Ghosts’, een nummer dat de band in Groot-Brittannië niet speelt, omdat het publiek daar volgens Sutherland geen aandacht voor rustige muziek kan opbrengen. Erg pijnlijk dat na deze introductie, die het Rotterdamse publiek indirect een compliment gaf, de meeste aanwezigen toch hardop door het tere liedje heen praatten.  
De avond werd afgesloten met ‘Slow Parade’, tevens de afsluiter van ‘Until The Earth Begins To Part’. Een goede vondst, want het is verreweg het beste liedje van Broken Records. De band vulde de krachtige zang van Sutherland aan met rustig opbouwende klanken die naar een episch hoogtepunt werden geduwd door aanzwellende gitaren. Die dynamiek zouden eigenlijk alle nummers moeten hebben. Misschien dat Broken Records bij een volgend Rotterdams concert haar krachten beter weet te doseren. Hopelijk komt het er van, want de band is ondanks alles veelbelovend, meer dan het concert waarmaakte.