Maandagavond 9 november begint in de Watt met het Zweedse powertrio Kamchatka. Bij aanvang van het concert blijken zo’n 150 enthousiastelingen de weg naar de Watt gevonden te hebben, wat helaas voor weinig sfeer zorgt. Kamchatka speelt vooral nummers van het in maart uitgekomen album ‘Volume III’, hun sound is geïnspireerd door jaren ’60 bluesrock. De muzikanten blijken technisch vaardig, maar zijn geen moment in staat het publiek in vervoering te brengen. Daarvoor zijn de muziek én het concert te eentonig, te eenvoudig en domweg te saai. Ben benieuwd trouwens waar de heren geslapen hebben maandagnacht, want middels een papiertje bij de t-shirtstand gaven ze aan een slaapplek te zoeken. Da’s dan wel weer heel erg rock ’n roll natuurlijk en een duidelijk plus voor de band.
Na Kamchatka wordt het podium in recordtempo omgebouwd en betreedt Kylesa uit de VS het podium. Kylesa is onder de noemer ‘sludge’ te scharen en heeft liefst twee drummer in de gelederen. Op CD levert dat Kylesa al snel een soort gruizig geluid op, maar live werkt het uitstekend. De band heeft live namelijk een lekker lompe sound, en als de enige (en buitengewoon aantrekkelijke) dame van het gezelschap haar krijsende vocalen daar overheen schreeuwt klinkt dat prima. Het is echter over met de pret op de momenten dat de frontman van de band de zang overneemt. Hij is slecht bij stem en zijn microfoon is allerbelabberdst afgesteld. Muzikaal houdt de band het midden tussen Mastodon en Monster Magnet, maar wel een paar niveaus lager dan.
De meeste mensen zijn voor hoofdact Clutch (VS) gekomen, als de vier werkelijke schitterende rednecks het podium betreden komt de zaal zowaar een beetje los. In zijn bijna 20-jarige bestaan heeft de band geschakeld tussen nogal wat muziekgenres, vanavond blijkt de band momenteel een bluesy geluid combineert met compromisloze psychedelic stoner rock en old school Black Sabbath. Er worden vooral nummers gespeeld van het negende album ‘Strange Cousins From The West’. Technisch zit het allemaal wel aardig in elkaar, maar de charismaloze bandleden proberen hun eigen optreden in de soep te laten lopen door ellenlange instrumentale solo’s waarvan de een nog slechter en simpeler is dan de ander. Dieptepunt is toch wel de ‘koeienbel-act’, waarbij zanger Neil Fallen minutenlang niets anders doet dan monotoon op een koeienbel slaan. Toch slikken de fans dit als zoete koek, ik hoor iemand zeggen dat hij het optreden ‘gaaf in al zijn slechtheid’ vindt. De conclusie is dan ook dat de Watt enigszins troosteloze rockavond heeft verzorgd. De fans hebben absoluut genoten, maar de avond was absoluut totaal ongeschikt voor de neutrale muziekliefhebber.