Voordat het publiek in Rotown er erg in heeft staat er een man met zwart, strak achterover gekamd haar en een flink gebruikte gitaar op het podium. Het is Dan Sartain, de singer songwriter die liedjes schrijft over de schaduwzijde van het leven en zo te horen al een bewogen leven achter de rug heeft.
Dan Sartain wisselt de semi-akoestische gitaar af met een electrische gitaar. Opvallend is dat deze iele man een fantastische en krachtige stem heeft. De afkomst van Dan, Alabama, klinkt door in zijn muziek. Hij weet het publiek te boeien met zijn rockabilly blues en een "devilish smile", maar krijgt daarvoor een mager applaus voor terug.
Tijdens het optreden komen de bandleden van The Night Marchers Dan Sartain vergezellen op het podium. Eerst speelt de drummer een paar nummers mee, vervolgens de bassist. Daarna betreedt zanger en gitarist John “Speedo” Reis het podium en tot slot de tweede gitarist van The Night Marchers. Zo loopt het optreden van Dan Sartain, door John Reis continu “The Chinese Bluesman” genoemd, naadloos over in het optreden van The Night Marchers. Gezamenlijk worden er een aantal nummers gespeeld en het wordt al snel duidelijk dat de muziek van The Night Marchers een stuk steviger is dan de muziek van Dan.
John Reis blijkt on stage een angry man te zijn. Hij legt het publiek uit dat hij niet boos op ons is, maar op andere mensen die niet in de zaal aanwezig zijn. Hij reageert zich daarom graag af op ons. De (dominee achtige) monologen tegen het publiek duren soms te lang en halen de vaart uit de set. Zijn woorden en liedjes worden met venijn uitgespuugd en het zweet druipt langs zijn gitaar naar beneden. Het is fantastisch om te zien hoeveel gevoel en woede John in zijn muziek legt en hoe hij probeert het publiek uit te dagen.
De rest van de band is ook een genot om naar te kijken. De drummer, getooid met twee lange vlechten, drumt vol concentratie soms zelfs met gesloten ogen. Hij hanteert de drumstokken op zeer bijzondere wijze. De bassist lijkt niet helemaal op deze planeet te verkeren, maar de grimassen die hij trekt tijdens het spelen zijn voor de toeschouwer een show op zich.
Dan Sartain staat, nadat hij het podium heeft verlaten, zichtbaar te genieten van het optreden van zijn tourmaatjes. Af en toe komt hij het podium op om mee te spelen of om de microfoon voor de versterker te houden, zodat de gitaren nog harder klinken.
Bij het zien van The Night Marchers wordt duidelijk wat echte rock ’n roll is. Zonder onnodige toeters en bellen en met zichtbaar plezier worden de songs gespeeld. Helaas is er geen tijd meer voor een toegift, omdat de dj van Rotown ons verder moet vermaken. Zo komt er plotseling een einde aan een zeer geslaagde avond.