Zouden ze eerst nog ondergronds spelen in de basement, waar the Hickey Underworld eigenlijk thuishoort, uiteindelijk won de populariteit van Wende Snijders het, moest de band plaatsmaken en speelden ze in het wat kleinere WATTheater. Je zou het een degradatie kunnen noemen, maar dat was het zeker en vast niet! Amai wat hebben deze Antwerpse rockers het theater op zijn kop gezet. 

In 2006 wonnen zij de Belgische talentenjacht Rock Rally en daarna is het een tijdje stil geweest rondom deze band. Dit jaar sloegen ze dan eindelijk genadeloos toe met hun debuutalbum ‘the Hickey Underworld’, geproduceert door de mannen van Das Pop. Deze plaat slaat je muziekdrager op hol, maar live kunnen ze het desgewenst nog een tikje harder. 

Dit Antwerpse kwartet denderde in een mum van tijd de hele zaal plat. De energie spatte er aan alle kanten vanaf. De twee scheurende gitaren lieten geen spaander heel van het theater en de bassist Georgios Tsakiridis liet de vloer op zijn sustainable grondvesten trillen. 

Het podium was eigenlijk te klein om hun enthousiasme voor hun eigen muziek te tonen aan het publiek. 

Drummer Jimmy Wouters ging tekeer als een houthakker met ritmegevoel en geselde zijn drumkit ongenadig. Niet voor straf, maar uit pure liefde, schat ik zo in. 

Zanger/gitarist Younes Faltakh had wel een flinke kluif aan de geluidswal die hij moest trotseren met zijn krakerige stemgeluid en hij kwam er dan ook niet altijd bovenuit. Das wel jammer, want op de plaat is zijn stemgeluid heerlijk.  

De songs die ze ten gehore brachten, waren recht voor zijn raap. Er was geen ontkomen aan voor het publiek en je hoofd moest in het ritme meebewegen, wat ook steeds uitbundiger gedaan werd. Al is het niet altijd makkelijk om hun onnavolgbare ritmes te volgen, zoals in het nummer ‘Sick of Boys’. 

Natuurlijk komen ook de eerder uitgebracht singles ‘Mystery Bruise’ en ‘Blonde fire’ voorbij, die een iets meer catchy en poppy melodietje in zich hebben. En het nummer ‘Future Words’ heeft zelfs wat gevoeligs in zich. In dit nummer komt de zang veel beter tot zijn recht en hoor je wat Younes echt kan. 

Het publiek wilde en kon geen afscheid nemen van deze band en schreeuwde om meer, maar ze hielden het bij het dikke uur wat ze speelden. Iedereen achterlatend met een extatisch gevoel van verbijstering en sensatie. De energie gonsde door de zaal. 

Wat overblijft als herinnering aan deze avond: de heerlijk meeslepende en slopende ritmes die deze mannen uit de speakers produceren, zonder enige genade. Deze jongens blazen de grotere podia met gemak omver en ik denk ook dat dit er zeker van gaat komen.