Het was een zwoele avond: Als onderdeel van het Jazz Podium trad Frank McComb met band op in WATT. Frank McWie? Frank McComb: de zanger van de hit Another Day in de band Buckshot Lefonque, die tegenwoordig al meerdere soloalbums heeft uitgebracht en vorig jaar op North Sea Jazz een overtuigende show wist neer te zetten. De jazz- en soulklanken van hem en zijn (wisselende) band zijn te vergelijken met die van Stevie Wonder en Donny Hathaway, en hij heeft samengewerkt met oa Prince en Chaka Kahn. Allesbehalve een kleintje dus (inclusief zijn omvang), maar vooral bekend bij een select liefhebbend publiek.
De muziek van Frank McComb valt te omschrijven als zoetsappige, geile, jazzy soul. Je zal moeite hebben iemand te vinden die dit vervelende muziek vindt: de fluweelzachte baslijntjes in combinatie met de mierzoete stem van Frank laten iedereen smelten. Ook in WATT is deze combinatie belangrijk voor de muziek, maar drums en electrische gitaar maken de muziek live een stuk spannender om naar te luisteren dan vanaf de plaat.
De muzikanten waren alles behalve onbekend met hun instrument: vooral de drummer, de gitarist (die overigens verdacht veel leek op een Hindoestaanse versie van Santana) en uiteraard onze Frank waren zeer behendig in het geven van gelikte solo's en een subtiel notenspel. De muzikanten gaven elkaar goed de ruimte wanneer één van hen een solo mocht weggeven. Opvallend was dat de drummer en Frank Mccomb voortdurend oogcontact hielden met elkaar om te overleggen wanneer de solo's begonnen of de afgesproken accenten werden gelegd. Overigens was het aandeel van de gitarist in de muziek buiten zijn solo's slecht te onderscheiden: de gebruikte effecten maakten de gitaar moeilijk herkenbaar.
Het publiek bestond uit een grote mengelmoes aan mensen. Zowel hippe hip-hoppers, groot uitgedoste souldiva's als blanke jazz liefhebbers knikten hun hoofd netjes op de maat van de muziek. Alhoewel het een zeker gezellig feestje was (met dank aan Marcel Schroom de floormanager!) was een volwaardige concertsfeer ver te zoeken deze avond. Het feit dat er weinig variatie was tussen de nummers, er nummers werden gespeeld die er nog niet helemaal lekker inzaten en dat er zelfs halverwege een pauze werd ingelast leek het meer alsof je op een luxe afscheidsborrel stond van een willekeurige directeur.
Ondanks dat de muziek weinig verrassingen bracht, was duidelijk te zien dat het soulminnende publiek genoot van de lekkere deuntjes. Met getuitte lippen en schuddend hoofd bracht de meerderheid van het publiek de avond door. Ook al had Frank een wat wilder, enthousiaster publiek gewild, het zat er niet in vanavond. Maar dat is niks negatiefs, misschien past dit juist het beste bij het soort muziek: beetje praten, biertje erbij, het vrouwtje verleiden. Dan helpt deze muziek je aan een prima verloop van de avond...