Je zou het misschien niet verwachten van een ouwe punker als ondergetekende, maar ik was heviger geëmotioneerd door het plotselinge overlijden van Michael Jackson dan ik had willen toegeven. Ik heb echt de hele week al Billy Jean in mijn hoofd; het is er niet uit te slaan, hoeveel Slayer ik ook draai. En ik word s’ochtends wakker met een leeg gevoel. Het is alsof mijn jeugdjaren nu definitief ver in de mist zijn verdwenen.
Jackson stond voor disco; de aartsvijand van punkers in mijn tijd. De mooie jongens die lekker konden dansen, de held van de richkids op mijn school; ze waren allemaal idolaat van hem en als je niet minstens een paar danspasjes a la Michael kon maken was je kansloos op de dansvloer. Tenminste totdat de pogo en slamdancing werd uitgevonden. En wie weet wat onze lompe manier van over de dansvloer rondhakken onderbewust wel een reactie op de mooie gesynchroniseerde pasjes van Mr. Jackson.
En toch liet je MTV aanstaan als Thriller of Billy Jean werd uitgezonden en keek je elke keer weer verrukt naar het benenwerk van de man. Thriller was natuurlijk hoe dan ook de clip der clips en is het eigenlijk nog steeds; het was een van de eerste en alles wat daarna kwam verbleekt erbij. Nu nog steeds. En al was het muzikaal meer dan gelikt en nestelde elk nummer na één keer luisteren zich op een super irritante manier tussen je oren, toch werd je happy van zijn muziek. Commercieel stond in die tijd nog vaak voor vakmanschap en dat is tegenwoordig wel anders in de door Idols en X-factor gedomineerde muziekwereld. Tegenwoordig gaat alles op effect maar in Jackson zijn muziek zat gevoel en dat kan je nu eenmaal niet faken. Met een tiende van de man zijn talent kan je tegenwoordig een wereldster worden.
Maar moet je dat eigenlijk wel willen? Zou je met hem willen ruilen? Begin jaren 80 zou bijna iedereen vol overtuiging ja hebben geroepen. Maar nu alles voorbij is denk ik dat de meeste mensen zich wel twee keer achter hun oor zouden krabben en uiteindelijk voor de eer zouden bedanken.
Misschien ben ik bedroefd omdat ik het leven van die jongen in retrospectief aan me voorbij kan zien trekken en me besef hoe vreselijk ongelukkig hij moet zijn geweest. Ga maar na; eerst wordt hij door zijn gehaaide ouders beroofd van zijn jeugd doordat hij gedwongen wordt op 8 jarige leeftijd al met de band van zijn broers door het land te trekken. Vervolgens wordt hij een wereldster waardoor hij niet meer normaal over straat kan, altijd bewaakt moet worden, serieus kans maakt om door zijn fans verpletterd te worden zodra hij zich buiten een kordon van security begeeft en wordt daardoor overgeleverd aan een entourage van bedenkelijk allooi; mensen die vooral om hem heen hangen omdat hij loaded, gul en naïef is. Een groot kind dat een makkelijke prooi is voor gehaaide managers en personal assistants. En zo ongelofelijk rijk dat het lijkt alsof het nooit op kan. Letterlijk honderden mensen moeten op die manier hun zakken hebben gevuld. Ik heb nooit gehoord dat Michael Jackson een kleine kring vertrouwelingen om zich heen had die het goed met hem voor hadden; dat had Elvis, die andere King, tenminste nog wél. Zelfs zijn eigen familie kon niet meer bij hem in de buurt komen.
Het enige wat hem nog restte was als compensatie veel geld uitgeven en zelfs proberen de eeuwige jeugd te kopen. De plastisch chirurgen die deze man te pakken hebben genomen verdienen het toch om zonder ruimtepak in een baan om de aarde te worden gebracht? Hier jongens ga maar lekker in outerspace op zoek naar de Aliens die je hier op aarde hebt geprobeerd na te maken.
En onvermijdelijk ziet een ook al zo gehaaide ouder van een ander klein jongetje natuurlijk zijn/haar kans om een aanklacht wegens kindermisbruik in de maag van de superster te splitsen want elke zwakke plek wordt onder een vergrootglas gelegd en breed uitgemeten in de roddelpers en het is een kwestie van tijd voordat iemand zijn kans schoon zie. Michael omringde zich graag met kinderen. Dat is op zich erg begrijpelijk. Zo kon hij zijn gemiste jeugd nog een beetje herbeleven en kinderen hebben ook minder besef van dingen als een superster status en behandelen zelfs een superster als een normaal persoon. Maar je moet natuurlijk wel oppassen want als zo’n kind je ooit naakt ziet en kan vertellen dat er pigmentvlekken op je penis zitten dan ben je goed zuur of je hem nou hebt aangeraakt of niet. Kassa voor de ouders van de kleine; een mooiere compensatie voor toch maar een klein jeugdtraumaatje valt er niet te bedenken. Ik bedoel; Michael heeft echt nooit kinderen echt seksueel gemolesteerd ofzo, maar dat was ook niet nodig om de Jackpot binnen te halen.
En op die manier verliest de man uiteindelijk zoveel geld aan advocaten, schadevergoedingen etc dat hij eindigt met en schuld van 500 miljoen!
En het einde van het liedje is dat er een paar miljardairs opstaan die hun kans schoon zien om naast nóg meer geld de eeuwige roem binnen te halen door de mensen te worden die voor de comeback van the King of pop hebben gezorgd. Het wordt “an offer he can’t refuse…”.
Er wordt alleen vergeten dat de man intussen 50 jaar, volledig out of shape is en al jarenlang een medicijnen verslaving heeft. Dat gecombineerd met de druk om hetzelfde te moeten presteren als toen hij 20 was in een reeks van 50(!) concerten kan maar tot één ding leiden; certain death.
Zeker weten dat die hufters zich goed daarvoor ingedekt hebben en ze het grootste deel van de winst van de hausse aan verkoop van aan Michael Jackson Cd’s en merchandise alsnog in hun zak steken. Op dat soort momenten hoop ik echt dat de hel op dit soort mensen wacht en dat Michael nu op een hemelwolk engelen de moonwalk aan het leren is.