Nultien is een vrijblijvend pact tussen tussen Rotterdamse singer-songwriters en allerhande creatieve geesten die de spreekwoordelijke degens kruisen. Café Voigt aan de Bloemkwekerstraat, een korte zijstraat van de Nieuwe Binnenweg, verandert op een doordeweekse avond in een open podium. "Hey! Mr. Tambourine Man, play a song for me."
 
Zo moet het ongeveer ook gegaan zijn in het Greenwich Village van de jaren '60. De verhalen van die New Yorkse wijk zijn te lezen in het fascinerende boek A Freewheelin' Time: A Memoir of Greenwich Village in the Sixties van Suze Rotolo, het toenmalige vriendinnetje van niemand meer dan Bob Dylan. Wie weet, schrijft iemand over een kleine 50 jaar wel een verhaal over de levendige Rotterdamse muziekscene op dit moment. Je weet ten slotte maar nooit.
 
Het concept van Nultien is redelijk simpel: tussen 8.00 en 9.00 uur kan iedereen met een gitaar zich melden bij de organisatie. Dat de avonden een groot succes zijn, blijkt wel uit het legioen muzikanten dat veel instrumenten, van contrabas tot en met keyboard, door de besneeuwde straten meesleept, tot verbazing van sommige toevallige passanten. Als er dan ook nog eens mensen nieuwsgierig naar nieuw talent blijken te zijn, moet iedereen in het knusse café Voigt wel heel erg dicht tegen elkaar aan te kruipen. Iedereen is ongeveer wel aanwezig. Halverwege de avond komt lokale legende Harry Merry zelfs een kijkje nemen en is het kerstgevoel helemaal compleet.
 
Om kort te gaan: Nultien is een geslaagd initiatief. Je moet je wel afvragen of een rokerige en rumoerige kroeg de ideale setting is voor stille luisterliedjes. Af en toe moet men de toehoorders op Rotterdamse wijze vragen om de gespreksstof voor een later moment - of eventueel een andere band - te bewaren. Zeker bij een trio dat zeer breekbare en bezwerende folksongs speelt, komt ieder kuchje aan als een kanonskogel.
 
Het muzikale aanbod van vanavond is heel divers, iets dat onvermijdelijk is als je kiest voor een vrijblijvend programma. Zo is er het vrolijke duo Yoshimi met aangenaam rommelige hippiemuziek. Als de zanger met de kleurige pet een nummer in Nederlands zingt, is het niet heel moeilijk om aan Armand te denken. Ontzettend veel braver is Franc Timmerman van The Guilt, die veel te zoetsappige en Jack Johnson-achtige songs presenteert. Zoals meestal springt Tamara Woestenburg er uit met haar stoere soulstem. Een verrassend hoogtepunt is echter toch wel het eerder genoemde en naamloze trio met uiterst fragiele nummers. Laten we hopen dat we daar snel meer van horen, zoals we ook van Nultien vaker gaan horen.