Ondanks het feit dat boze tongen anders beweren beschikt Rotterdam de laatste jaren over een interessante muziekscene. Het feit dat afgelopen vrijdag popliefhebbers zowel bij club3voor12 in de Exit als op de Laterax-labelnight in de Unie terecht konden was daar weer een illuster voorbeeld van. In het historische pand aan de Mauritsweg vierde Laterax de releases van haar acts The Netherlands en Koko Cohen. Als voorprogramma fungeerden Arno Loriaux en Politics.
Laterax profileert zich al jaren als een label met internationale allure door middel van mooi vormgegeven releases van zeer diverse artiesten zoals Nanko, Doktor Schnitt en Harry and the Potters (‘kent u deze nog?’). Het geesteskindje van het meest sympathieke stel van onze Maastad, Jorg Schiffers en Anne Britner, blijft niettemin iets typisch Rotterdams houden. Ondanks al dat moois in haar stal, klopt Laterax zich niet op de borst en blijft ze zoeken naar de volgende sensatie. ’Niet lullen, maar poetsen’ lijkt het adagium en dit had ook zomaar het thema van afgelopen vrijdag in De Unie kunnen zijn. Hoewel Arno Loriaux, Politics, The Netherlands en Koko Cohen muzikaal bijna niets met elkaar gemeen hadden, leken ze het gevoel van hard werken, beheersing, en muzikaliteit te delen.
Arno Loriaux mocht de avond voor een handvol toeschouwers beginnen. Met zijn stijlvolle pak, Southern accent en voorliefde voor de country van weleer was een vergelijking met The Man in Black snel gemaakt. Zijn liedjes waren wat voorspelbaar, maar wat kun je hebben tegen een man die zingt: ‘I am a plagiarist and a poser on top of that’? Met een paar geslaagde grappen maakte Loriaux daarnaast duidelijk dat het publiek vooral zijn boek moest kopen. Samen met zijn gedurfde spoken word intro’s presenteerde Loriaux zich hiermee in de eerste plaats als een tekstschrijver en een deksels goede tekstschrijver bovendien.
Hierna gaf de band van labelbaas Schiffers een kort optreden. De vlammende popsongs van Politics toonde eens te meer aan dat ze nog steeds een van de beste indiebands van Nederland is. De band speelde met meer drive dan vroeger, zonder dat hun sterke melodieën en koortjes in het gedrang raakten. Het is te hopen dat hun nieuwe plaat, voorlopig ‘Nigh At The Races’ genaamd, het viertal naar grotere hoogte zal stuwen. Ze zijn er zeker klaar voor.
Zoals te verwachten viel begon de avond pas echt te leven bij het optreden van The Netherlands. Het merendeel van het publiek was gekomen om het eerste optreden van de Nijmeegse formatie in drie-en-een-half jaar te zien. The Netherlands is in al haar diversiteit een moeilijke band om te omschrijven, maar ze bevindt zich ergens op het breukvlak van de twee stromingen die Laterax het meest vertegenwoordigd: rafelige popmuziek en geknutselde electronica. Het mixen van deze en nog veel meer stijlen had een interessant en erg modern effect. Dat de langgerekte instrumentale stukken af en toe de aandacht van het publiek danig op de proef stelden deed daar toch wel iets aan af. Met iets directer materiaal had The Netherlands hun optreden veel meer spanning kunnen meegeven. Het is echter maar de vraag of een dergelijke ingenieuze band dat wil.
Koko Cohen sloot de avond af zoals zij begon: voor iets te weinig toeschouwers. Blijkbaar verkozen de meeste mensen op dit late uur een pintje aan de bar boven de lijpe electronica van de Delftse knutselaar. Daarmee deden zichzelf en mijnheer Cohen te kort, want er kwam heel wat moois voorbij. Koko Cohen schotelde het publiek geluiden voor die botten deed jeuken en harten deed kriebelen. Het is jammer dat er nauwelijks te dansen viel op deze Intelligent Dance Music en dat een man achter een laptop er nog altijd blijft uitzien als een man achter een laptop.
Al met al een hele interessante avond in De Unie, waar komende tijd nog van alles staat te gebeuren op cultureel gebied. De labelnight van Laterax bood een gevarieerd programma dat alleen last had van het feit dat alle acts meer luistermuziek dan dansmuziek brachten. Op een vrijdagavond willen het oog en de beentjes weliswaar ook wat. Thuis tellen er andere regels en vandaar dat de recensent De Unie met maar liefst vier cd’s verliet. Er zullen in mijn woning nog vele Laterax-avonden volgen. Jullie zijn niet uitgenodigd.