De rockinfuus avonden in het Watt Theater staan normaal gesproken garant voor een stevig avondje harde muziek van allerlei smaken. Het enige wat echt soms mist is een ECHTE rock avond. Geen metal of punkrock, gewoon stevige, lekkere rock 'n' roll a la AC/DC en aanverwante artiesten. Op 4 december werd hier eindelijk gehoor aan gegeven.

De eerste band die mocht aantreden was de naar eigen zeggen HardRockNRoll band, LA Stryker. Terwijl het publiek nog in het cafe een biertje stond te bestellen begon de band lekker vroeg met spelen. Een goed stel muzikanten, dat is een ding wat zeker is, maar toch kon men deze avond niet overtuigen. De zanger lijkt soms meer een reincarnatie van Freddie 'Farrokh Bulsara' Mercury en klinkt zo nu en ook zo. Het is niet bekend of hij een toevallig piano kan spelen, maar als hij auditie had gedaan bij Queen dan was hij zo aangenomen. In de lagere zangregionen hoor je soms meer iets van Jim Morrison en dus lijkt hij meer geschikt om in een super-coverband te spelen. Dat de gitarist bij het inzetten van een van de nummers op de monitoren wil gaan staan en keihard op de monitor en op zijn gitaar beland, en derhalve het hele nummer moet uitzitten om zijn gitaar na te kijken, lijkt alleen maar symptomatisch voor de avond van de heren. Een lauw en soms zelfs geen applaus na afloop van de diverse nummers valt de band ten dele. Soms krijg je wel eens medelijden met een band op een podium, want dit verdient geen enkele artiest.

Dat het publiek ook alleen maar gekomen was om The LOO te zien spelen lijkt dan al duidelijk en werd later ook bevestigd als de formatie het podium betreedt en los gaat. Geen rare fratsen en gewoon recht toe recht aan rocken. Een eigen interpretatie van Pink Floyd's Another Brick in the Wall is een aquired taste, maar ze komen er goed mee weg. Wat de podium presentatie betreft spreken de foto's voor zich. De band wordt ten onrechte wat onderbelicht bij 3voor12/Rotterdam en daar mag snel wat verandering in komen. Hou je van een lekker stevig portie onvervalste rock dan moet je deze band toch snel eens gaan zien.
Het laatste nummer van de set deed vaag denken aan Territorial Pissings (Nirvana), maar het schijnt dat ze deze er ook nog wel eens achteraan willen gooien als toegift. Altijd leuk om mee af te sluiten en uit te hijgen aan de bar met een biertje of misschien iets zwaarders.