Bazar Curieux is de betere supriseavond op 5 december

Bij Beak> houdt niemand zijn be(a)k, bij Major Lazer is het net TMF Beach

Fiona Fortuin ,

Al wilde niemand bij Beak> stil zijn en bijkt Mum niet de ideale band voor de Maassilo te zijn, toch kun je zeggen dat de tiende editie van Bazar Curieux er een was van de overtreffende trap. Al was het alleen al in de volgorde van line-up.

Bij Beak> houdt niemand zijn be(a)k, bij Major Lazer is het net TMF Beach

Even is het alsof je aanwezig bent bij een uitzending van TMF Beach op Llorett de Mar, maar dan de indooreditie ervan. Aan het einde van de show van Major Lazer staat ook het publiek op het podium. Een stevige meid wordt iets te ruw aangepakt door een van de zangers en valt bijna omver. Met de opblaasbeesten, welke de organisatie in een erotische shop voor de groep heeft moeten kopen, wordt net zo wild omgegaan. Dit is echter niet TMF Beach, maar Bazar Curieux in Rotterdam.

Misschien dat er een moment nodig was om Major Lazer eerst op zijn plek te kunnen laten vallen, zeker na alles wat er de rest van de avond aan bands voorbij was gekomen. Maar de volgorde in de line-up is deze avond zo goed, dat niemand beter dan Major Lazer de tiende editie van het festival kan afsluiten. De producers Diplo en Switch nemen live een handvol zangers en danseressen mee die, samen met goede tracks geënt op dancehall, er een verhitte, opwindende show van maken.

Bazar Curieux begon tien jaar geleden in Nighttown als het kleine zusje van het meerdaagse Motel Mozaique. Inmiddels is het verhuisd naar de Maassilo op Zuid, waar het ondanks de komst van het Urban Culture Podium zijn vaste plek lijkt te hebben gevonden. Zou je Motel Mozaique met Bazar Curieux willen vergelijken, dan is Bazar Curieux nog altijd het kleine zusje van. Het festival duurt nu eenmaal niet langer dan één dag. De kracht is dan ook dat je hier zoals vanavond, van alles achter elkaar op één locatie kunt zien.

De avond begint alleen wel wat stroef met de voor de zieke Los Valentinos ingevallen A Mountain of One. De bandleden lijken zieker dan de afzeggers en staan erbij alsof spelen op dat moment het ergste is dat ze kan overkomen. Het IJslandse Mum daarna was een betere starter geweest. Er staan veel mensen op het podium, tot aan een violiste en blazers toe, maar toch weet Mum vanavond de meeste cohesie in hun muziek te brengen. De industriële locatie is alleen niet de ideale plek voor het warme geluid van de band: het geluid vervliegt en de zaal mist de intimiteit waarin Mum het beste gedijt.

Ook Beak> heeft wat moeite met de setting. Het nieuwe project van Geoff Barrow van Portishead maakt muziek, lijkend op het experimentele Silver Apples uit eind jaren zestig met daarbij krautrock invloeden. Barrow zit achter het drumstel, en ook de rest van de band heeft besloten niet te willen staan. Maar ondanks dat de voornamelijk instrumentale nummers goed in elkaar steken en een duidelijke sfeer neerzetten, wil niemand in het publiek zijn be(a)k houden. Voor Barrow lijkt even de grens te zijn bereikt: halverwege het optreden maakt hij geirriteerd het handgebaar van een eendenbe(a)k - vast weer niet toevallig - maar niemand die zich daardoor aangesproken voelt. Wanneer hij van achter zijn drumstel vandaan stapt, lijkt het even of hij voorgoed Bazar Curieux de rug toekeert, maar wisselt van plaats met de toetsenist. Ze spelen nog een paar nummers, maar van harte gaat het niet.

Julian Casablancas, de andere grote naam op het programma na Beak>, krijgt het wel stil. Maar dat komt vooral omdat je je amper verstaanbaar kunt maken door het enorm harde geruis dat de zanger van The Strokes met zijn nieuwe band produceert. Zijn eerste soloalbum Phrazes for the Young heeft dat ook wel wat, maar live is het zo erg dat zijn liedjes niet door die barrière heen komen. Met een gezichtsloze sessieband - althans, zo lijkt het - achter zich speelt Casablancas een korte show van misschien een half uurtje.

Na de grote namen van de avond kun je alleen maar concluderen dat gevestigde muzikanten het niet winnen van de nieuwkomers. Maar daar is Bazar Curieux uiteindelijk ook voor: om van 5 december de ideale supriseavond te maken. Neon Indian speelde net iets voor Casablancas in de kleine zaal. Een nieuw synthpop bandje uit 'bloody Texas' met een dromerige, nostaligische twist die zelfs de glampop van Wham niet schuwt om tot het beste resultaat te komen. Maar met die merkwaardige combi lukt dat wel, net zoals die andere leuke band Royal Bangs later een mix tussen Hot Hot Heat en !!! laat horen.

Monotonix moet het juist niet van de muziek hebben. Het harige garagerock trio moet wel uit de achterhoek van Israel komen, zo boers en plat zijn de nummers. Maar om één uur 's nachts weten ze wel het publiek te geven waar het na al dat geklets op lijkt te wachten: entertainment. De band beperkt zich niet tot het podium. De zanger gebruikt de hele zaal en sleept zijn drummer achter zich aan, samen met het publiek. Beiden slechts in onderbroek gekleed, rijden ze bezweet tegen de barren, mannen en vrouwen aan. Het is dan ook bijzonder knap dat Major Lazer dit optreden alsnog weet te overtreffen. En dat heeft, zoals al eerder gezegd, te maken met een perfecte, trapsgewijze line-up. Van de overtreffende trap kun je zodoende voor de tiende editie van Bazar Curieux wel spreken.