Terra Musica met Scarlet Mae en Bloomfield

Maagdelijke jazz en melancholische rock

Tekst: Davey Hoppema ,

Zachtjes sluit ik mijn ogen en laat ik me overvallen door het geluid van Scarlet Mae. Ik waan mezelf in een jazzbar in New Orleans, omstreeks 1934. Rode gordijnen, dwalende tabaksrook, de geur van whisky. Het zwoele stemgeluid van Marije van Rijn neemt me mee op een tocht naar andere tijden. De Unie is voor een avondje de plek voor maagdelijke jazz.

Maagdelijke jazz en melancholische rock

De Rotterdamse Marije van Rijn staat vanavond voor het eerst met haar formatie op het podium. We mogen aanwezig zijn bij de doop van de naam van de band, Scarlet Mae. Bijgestaan door Daan van Kasteren op drums en Caroline Kamp op contrabas, betoverd Marije De Unie. Een mannetje of dertig is afgekomen op deze editie van Terra Musica. Een initiatief van De Unie om Rotterdams muzikaal talent een kans te geven.  

In het knusse zaaltje onder de trendy bar, verlichten rood, blauw en groene lampen het kleine houten podium. Het is wat rumoerig in de zaal, echter als Marije begint te zingen, verstomt het geroezemoes.

Met gevoelig nummers met namen als ‘Turning on the light’, ‘Searching’, ‘Chasing angels’ en ‘Reflections’ geven de drie een schattig optreden. Marije schrijft de nummers zelf. Zo ook het liedje ‘Direction South’, dat ze van de zomer schreef op vakantie in Zuid Frankrijk. Op een vrolijke deuntje zie ik haar zo door de zonnebloemvelden van de Provence dartelen. Caroline verzorgt de tweede stem. “Smells like honey “, zingen ze beide. Daan die wat weg heeft van Edward Norton, bepaald relaxt het tempo. Het in spijkerbroeken gehulde trio komt echt en innemend over. Af en toe zelfs wat verlegen werken ze dertien nummers af.  

De zaal, voornamelijk bestaande uit vrienden en bekenden, geniet. Marije is als een elfje achter haar toetsenbord. Haar stem klinkt volwassen en zuiver. Ze eindigen bijna funky. “You ain’t seen nothing yet!”, zingt ze overtuigend. En dat geloof ik helemaal.  

De avond is warm gemaakt door Scarlet Mae. Het woord is aan Bloomfield. Er wordt direct uit een ander vaatje getapt. Het geluid van de snaarinstrumenten en de drums knallen door de ruimte. De zaal is inmiddels redelijk leeggelopen. In een troosteloze ambiance zetten de jongens aan voor hun setje. De opening is pakkend en melancholisch. Mijn partner in crime deze avond heeft zelfs tranen in haar ogen. De mannen raken een gevoelige snaar. Met een repertoire dat ergens ligt tussen Radiohead, Coldplay en Snow Patrol spelen ze intens. Jammer dat zo weinig mensen op deze donderdagavond De Unie hebben weten te vinden. Met een zuivere stem vol gevoel, zingt zanger Ilja Edwards met passie. Het is een soort huiskameroptreden geworden, de jongens hebben er nog wel lol in. Ilja, basgitarist Sander Spoorendonk en gitarist Chris Dietzel vormen het hart van Bloomfield. Vanavond worden ze bijgestaan door een hulpsinterklaas op drums, aldus Ilja 

Veel rustige nummers worden afgewisseld met een enkel uptempo nummer. Een cover van Damien Rice, ‘Nine crimes’, volgt op een ode aan een jarige in de zaal. Ilja zingt met de ogen dicht. Zowel hoge als lage tonen gaan hem prima af vanavond. “Is that alright”, galmt het de zaal in. De band heeft allesbehalve een rockuitstraling, maar het zit allemaal goed in elkaar.  

Het nummer ‘Gone’ voedt de treurigheid van de opkomst met de emotionaliteit die het nummer uitstraalt . “I wanna lay you”, klinkt meerdere malen tegen de zwarte gordijnen van de zaal. Ze raken wederom het sentimentele hart. Het einde is gematigd heroïsch. Een sereen einde volgt na een luide schreeuw.

Vol emotie, met zo nu en dan een duisterachtig bijval vervolgen de jongens hun act. De bas dreunt door de zaal. De gitaar klinkt bijna vioolachtig.  

Ze spelen twee covers van Radiohead, waaronder 'Sulk'. Een nummer dat Radiohead zelf maar een aantal keer heeft gespeeld, verteld Ilja. Ogen dicht en genieten maar. Voor het slot neem ik plaats op de minitribune hoog achterin de zaal. Ze sluiten af met 'Hiding'. Een soort van road song met een behoorlijk tempo. Dan wordt de auto geparkeerd en eindigen ze hun optreden. En mogen de jongens van Bloomfield de lichten van de huiskamer genaamd Terra Musica uitdoen.