De laatste CD van Cheech Wizard was getiteld ‘Firetime’ en de overblijfselen van die band staan in ruim aangevulde bezetting vanavond klaar om deze te presenteren. De CD ‘Rotan’ van de band Firetime wordt officieel gelanceerd.

Maar voorafgaand is er Piaz, de band rondom de multi-instrumentalist Paul die zijn tweede plaat ‘Formants’ presenteert. Eveneens op Laterax. Met enigerlei effecten om zich heen creërt hij een duister geluidslandschap. Na het eerste nummer gespeeld te hebben wordt hij bijgestaan door een bassist en drummer. Piaz beheerst zijn spel en gebruikt een loop-station voor het repeteren van patronen en melodieën. Muzikaal dik in orde maar weinig spannend. De visuals op de achtergrond zijn een fijne aanvulling. Duim omhoog trouwens voor de drummer die werkelijk alle ritmes variërend van postrock tot drum & bass produceert. Er is variatie te horen bij Piaz, maar het kan me echter niet bekoren.

Voordat ik bijna in begin te kakken knalt Piaz er tóch nog uit met een dansbare compositie. 

Het is aan gitarist Nanko en kornuiten om het vuurtje weer aan te wakkeren. De vijf muzikaal zeer ervaren heren kiezen voor een rockende start en trekken daarbij meteen de aandacht. Pakkende gitaarloopjes worden afgewisseld met verrassende refreinen. De keuze voor wat complexer in elkaar zittende nummers is in vergelijking met de muziek van Cheech Wizard niet vreemd nu de zang ontbreekt. Opvallend hierin is vooral de rol van de toetsenist, die werkelijk uitblinkt in zijn spel. Geweldig!

Elke afzonderlijke muzikant krijgt in elk nummer zijn eigen hoofdstukje zoals in de jazz gebruikelijk is. Strak, maar netjes.

Firetime blijft ondanks dat wel van het begin tot eind boeien. Ze gaan los waar het los moet gaan en freaken uit waar nodig. De melodieën blijven hangen, maar wel met de associatie van die van een spelprogramma. Sommige nummers hadden bijvoorbeeld niet misstaan als achtergrondmuziekje van een, laten we zeggen Lingo of Ren-Je-Rot show. Het geheel klopt muzikaal technisch als een klok en sleept je wel degelijk mee, maar nergens vliegt het uit de bocht. Firetime mist naar mijn idee een bepaald scherp randje. Het is toegankelijk genoeg voor de gevorderde muzikant en al moeilijk zat voor de mainstream luisteraar. En daarmee is Firetime meer ‘North Sea Jazz’ dan ‘Worm’… Daartussen moet iedereen het zelf maar lekker uitzoeken. 
Eerlijk is eerlijk: liefhebbers van King Crimson of Zappa zullen absoluut geen miskoop doen bij de aanschaf van de CD ‘Rotan’ van het Rotterdamse ‘Firetime’.