Waar kennen wij jou allemaal van?
“The Shenanigans, onder die naam draaien Stephan (een vriend) en ik. Verder draai ik ondermeer bij The Cheer Up! Club in Rotown, doe ik de RadioRadio Show in Watt en organiseer ik zelf feestjes, waaronder Kobalt.”
Hoe lang ben je al bezig met draaien?
“Nu zo’n anderhalf jaar.”
Hoe ben je er ingerold?
“Ik raakte zo ontzettend enthousiast toen ik naar Club Rascal in Club 8 ging, waar ze voornamelijk Indierock draaiden. Mijn toenmalige huisgenoot was dj en gaf zo nu en dan wel eens feestjes. Er kwam een keer een avond vrij in de Exit op een zondag en hij vroeg aan me of ik die avond een feestje wilde organiseren. Na 1 week stond ik voor het eerst te draaien op mijn eigen feestje genaamd, Anticlimax met je benen wijd.”
Hoe ben je op je dj-naam gekomen?
“The Shenanigans betekent “oplichters”, die naam hadden Stephan en ik bedacht omdat wij toen destijds nog helemaal niet konden draaien en het ook nooit eerder hadden gedaan.
Als ik alleen draai noem ik mezelf CO/ 27 (Kobalt). Zie ook de naam voor het feestje wat ik organiseer, “Kobalt”. Kobalt is een scheikundig element met het symbool Co en atoomnummer 27. Ik wil ook nog draaien onder Bobby Modern, maar daar zijn nog geen concrete plannen voor, CO/27 was meer een noodoplossing.
Daar komt bij dat mijn moeder vroeger een dagboek had en mijn oom probeerde deze altijd te lezen maar kreeg hem met geen mogelijkheid te pakken. Mijn moeder wist hem te vertellen dat op het moment dat hij een flesje met Kobalt wist te vinden en deze op zal drinken, hij het dagboek mocht lezen. Uiteraard is er nooit iets van gekomen en bleef het dagboek gesloten voor mijn oom.
Ik zie Kobalt als een mysterieus goedje en dat gevoel heb ik ook bij Italo en New-wave, wat ik o.a. draai op mijn feestjes.”
Heb je verder nog een muzikale achtergrond?
“Ik was basgitarist bij de rockband .Halo., waar we met de hele band de muziek schreven. Met die band hebben we ook in het voorprogramma van Rosemary’s Sons en Plaeto gestaan. Verder heb ik ook in de band The Sonic Gadgets gezeten, waarmee we de Highschool music competition hebben gewonnen.”
Hoe omschrijf je je eigen draaistijl?
“Een vriend van me zei ooit: “Het maakt niet uit wat voor muziek je draait, als je de energie van de muziek maar voelt en deze kan overbrengen op anderen, in een positieve zin dan”.
Zo bekijk ik het ook met wat ik draai.”
Waar haal jij je inspiratie vandaan?
“Ik haal voornamelijk mijn inspiratie uit boeken en films.
Waaronder de films; Stop Making Sense van de Talking Heads (een film uit 1984 waar zij als band centraal staan op het podium. De film is geregisseerd door Jonathan Demme en werd opgenomen in 3 nachten ergens in december 1983 op het moment dat de band aan het touren was om de nieuwe cd Speaking in Tongues te promoten).
24-Hour Party People, (een film geschreven door Frank Cottrell Boyce en geregisseerd door Michael Winterbottom. Het gaat over de muziekscène in de jaren 80 en begin jaren 90 in en rond de engelse stad Manchester. Maar ook over de opkomst en ondergang van het platenlabel Factory Records en de nachtclub the Haçienda).
Dan heb je nog de documentaire van Scott Crary, Kill your Idols uit 2004, waarin 30 jaar lang alternatieve Rock ’n Roll uit New York wordt beschreven. (In de documentaire komen de leden van de New York no-wave scene uit de jaren 70 begin jaren 80, waaronder Suicide, Lydia Lunch, DNA, Theoretical Girls, Teenage Jesus and the Jerks, Swans, en Sonic Youth aan het woord. Zij vertellen hoe underground en chaotisch hun beleving was met de muziek, zij beschouwden punk als een extreme, zoals bands als The Ramones, Dead Boys etc nooit gedurfd hadden. De post-punk/new-wave scene is momenteel helemaal terug in de 21e eeuw, bands als de Yeah Yeah Yeahs, the Liars, Black Dice en nog een stel andere vertellen hierover hun beleving).
Het boek van Bret Easton Ellis, Glamrama uit 1999. (Het verhaal gaat over modellen die lid zijn van een terroristisch netwerk en allemaal terroristische acties verrichten. Uiteindelijk word het verhaal heel onwerkelijk en ervaar je de bizarheid van de pracht en praal van de glitter en glamour).
Naast boeken en films, haal ik mijn inspiratie ook uit grafische vormgeving, fotograferen, muziek en zelf uitgaan.”
Een andere inspiratiebron is het enthousiasme van mensen, zoals Bob van Volcom die ons support met o.a. kleding. Dat soort mensen geven je toch een gevoel op de goede weg te zitten.
Je bent onlangs naar verschillende steden in Europa geweest en zelfs New York. Heb je daar nog interessante ontdekkingen gedaan op het gebied van muziek en feestjes?
“In New York was ik bij het No Fun Fest dat op 16, 17 & 18 mei in The Knitting Factory werd gehouden. Dat was echt te gek, veel experimentele shows met licht en geluid en optredens vanuit de hedendaagse no-wave scène. Hoogtepunt was dat er voor elk klein subgenre een doelgroep aanwezig was. Bovendien staan de mensen in New York, in tegenstelling tot wat we hier in Nederland hebben, meer open voor nieuwe ontdekkingen.
Net zoals in Berlijn en Kopenhagen, de mensen daar weten echt hoe ze moeten feesten, het gaat daar helemaal los. Verschil is wel dat de mensen in Berlijn echt hondslui zijn, feestjes worden daar niet zwaar aangekleed, integendeel, het wijkt meer aan een ondergrondse hol waar vette muziek wordt gedraaid. Maar het gevoel voor de muziek en de energie is absoluut aanwezig en dat vind ik belangrijk.
Met Parijs had ik echter helemaal niks, op de feestjes daar zijn de mensen voornamelijk met zichzelf bezig, de muziek die er vandaan komt is wel te gek.”
Naast dj en organisator ben je ook fotograaf en grafisch vormgever. Hoe verhouden je visuele- en audiokunst tot elkaar?
“Dat gaat prima, ik vind zowel beeld als geluid heel belangrijk en combineer dat het liefst met elkaar. Ik zie het als een totaalpakket, het beeld en geluid moet voor mij kloppen. Op het moment dat ik muziek hoor, visualiseer ik er automatisch een beeld bij. Dit doe ik ook wanneer ik een foto zie of maak, dan hoor ik bij wijze van spreken de muziek in mijn hoofd die er het best bij zou passen.”
Waarom ben jij naast draaien ook feestjes gaan organiseren?
“Er zijn weinig plekken waar ik mijn eigen muziek kan draaien, waaronder Italo. Het is een stijl die bij nog niet zo heel veel mensen bekend is, maar dat wel steeds meer wordt.
Grote clubs programmeren voor vrijwel elk feest vaak dezelfde namen die voor safe gaan en commerciële house draaien. Ik experimenteer meer en vind het leuk om mijn interesse in muziek te delen met het publiek. Daar komt bij dat ik de flyers en posters zelf mag ontwerpen, wat aansluit op fotografie en grafische vormgeving. Zodoende ben ik mijn eigen feestjes gaan organiseren.”
Ben je tevreden met het uitgaansleven in Rotterdam?
“Nee, ik vind dat het publiek veel zeikt, ze schreeuwen allemaal dat ze toe zijn aan iets nieuws en op het moment dat het er is, is het nog niet goed. Kijk bijvoorbeeld naar de 1e editie van The Grand Club van Hugo&George, productioneel gezien was het helemaal geweldig, de muziekstroming was goed, prachtige aankleding, flyers zagen er strak uit en audio-visueel was er ook niks negatiefs op aan te merken, maar dan nog is men niet tevreden.
Ik vind dat uitgaan gezellig en leuk moet zijn en niet dat continue “kijk mij eens tof zijn op dit vette feest” en dan nog niet uit je dak gaan.”
Wat wil jij graag overbrengen op het publiek als je aan het draaien bent of als je een feest organiseert?
“Ik wil dat de mensen net zo enthousiast worden van de muziek dat ik draai als ik zelf word. Dat de energie te voelen is op de dansvloer en dat iedereen het gezellig maakt en het naar zijn zin heeft.”
Met wie zou jij nog altijd een keer samen willen werken?
“Met Tiësto, omdat hij gewoonweg de beste dj van de wereld is. Verder is het niet mijn muzieksmaak, maar de manier waarop hij het publiek uren lang meetrekt en zo in zijn greep kan houden is weliswaar fascinerend.
Verder zou ik wel een keer met Moulinex een remix willen maken.”
Hoe ziet jouw ultieme clubnight eruit?
“Zoals in Studio 54, een grote nachtclub dat op 26 april 1977 aan West 54th Street in Manhattan in New York zijn deuren opende. Er werden daar grote legendarische feesten georganiseerd met drank, drugs en veel bekende sterren.
En club The Haçienda in Manchester, eind jaren 80 begin jaren 90. Die club was wereldwijd bekend en er werden altijd nachtenlang vette feesten gehouden. Het zijn wel cliché antwoorden, maar er is een rede voor dat zoveel mensen dit zagen als hoogtepunten uit de club-geschiedenis.”
Heb je tijdens een gig wel eens iets heel bizars meegemaakt?
“Ja, ik moest een keer 8 uur lang in de Exit draaien. Mensen gingen crowdsurfen en helemaal los op de dansvloer. Het gaf me bovendien ook zo’n kick dat ik mijn enthousiasme kon delen met het publiek en ik bleek gelukkig genoeg muziek te hebben. Het was niet de bedoeling daar zo lang te staan haha..”
Waar kan jij tijdens een avond draaien intens van genieten?
“Van een glas Wodka met ijs en een sigaret.”
Ben je tevreden met hoe het allemaal loopt of had je het liever anders gedaan?
“Nee, ik had het niet anders gedaan. Ik heb het overigens allemaal ook niet zo gepland, het is zoals het gelopen is en het gaat nog steeds goed. Ik zie wel hoe het gaat, het is eerder een uit de hand gelopen hobby/obsessie.
Tot slot, wat voor project(en) heb je nu lopen en wat zijn je toekomstplannen?
“Momenteel draai ik nog steeds in Rotown, tijdens de Cheer Up! Club en The RadioRadio Show in Watt. Verder ben ik momenteel nog op zoek naar een nieuwe locatie voor “Kobalt.”, maar daar staat nog geen nieuwe datum voor.
Zie voor meer info:
www.myspace.com/anticlimaxmetjebenenwijd