Op deze zaterdagavond liggen de straten er hagelwit bij, binnen in de Exit is het echter donkerzwart. Donkerder kan niet. Uw verslaggevende, muziekliefhebbende azijnpissert begaf zich wederom richting het donkere hol aan de Mauritsstraat waar er zelfs nog wordt gerookt, en dan niet alleen door rookmachines…
De Rotterdamse Indie-band ‘AC Berkheimer’ vingen aan voor een man of 30 publiek met hun ‘shoegazer’ indierock. Toegegeven: op hun geslaagde debuut CD “In a series of long days’ klinkt de band stukken beter dan live. Het Exit geluid was helaas té magertjes afgesteld en met de basgitaar teveel op de voorgrond.
Alle referenties ten spijt, er mag gezegd worden dat deze band wel degelijk een eigen smoel heeft, al is die nog groeiende. Maar ze spelen statisch, staren naar de muur of, naar hun schoenen. En binnen dit genre kan dat. De nummers staken goed in elkaar maar misten een bepaalde ‘bite’. Een vonk die zou moeten overslaan maar dat niet deed. Als een moeilijk startende auto in een koude winter.
De zanglijnen van Valentijn en Gwendolien lagen er lekker ‘in’ maar sprongen er verder helaas nergens ‘uit’. AC Berkheimer is een prima indie-band die lekker bezig is maar naar mijn idee nóg meer live ervaring moet opdoen. Er waren overigens talloze stille genieters in het publiek die er stil van genoten...
De tourende band ‘Junius’ uit Boston, USA speelden als tweede. Met een versterker arsenaal die zo op een groot festivalpodium had kunnen staan. Ondersteund door een eigen lichtshowtje op het podium pompten ze hun vette, donkere, dichtgesmeerde vleermuizenrocksound het publiek in. We hoorden bij vlagen Deftones/ Robert Smith -achtige zanglijnen echoën over laaggestemde en ronkende gitaarpartijen. Noem het darkwave, gothic-indie, post-whatever… Er zal vast een hokje met een naampje voor dit genre muziek bedacht zijn. In het toegift deden ze nog één nummer met mooi noisy ‘Mogwaiaans’ einde. Junius is zo’n prototype ‘USA’ band waarbij het complete plaatje klopt. ‘Junius’ was ook een onbekende Engelse schrijver die brieven schreef naar een Engels dagblad en gerechtigheid eiste voor het volk. Maar was tegelijkertijd ook een band die niet had misstaan in een KinkFM uitzending in de late avonduurtjes. Geen vleermuis gezien trouwens die avond…