Rotown is overvol en iedereen is er klaar voor om weggevoerd te worden op de klanken van deze sterke Nederlandse band. Bassist David Corel is vorig jaar vervangen door Djurre de Haan, misschien beter bekend als Grote Prijs Singer/Songwriter Finalist 'Awkward I'. De Haan past prima in de band en de leden zijn uitstekend op elkaar ingespeeld. De muziek lijkt wel als automatisch uit de mannen te vloeien. Een mysterieuze vette sound. Waar de band in het verleden soms nog wat rommelig of slordig klonk, is de harmonie bij de band nu dik in orde. Hoewel Alamo Race Track erg strak klinkt en de drums van Guy Bours de band vooruit stuwt, mis ik wel erg het enthousiasme of op z’n minst spanning in de muziek. Het is allemaal wel erg mak en netjes. Het intense 'The Killing' kruipt niet onder de huid zoals het normaal gesproken doet en 'Black Cat John Brown' klinkt bijna verveeld. Het lijkt wel of ze deze set al tot vervelends toe hebben gespeeld. Ja, ze zijn perfect op elkaar ingespeeld, maar dit komt de spontaniteit niet ten goede. Helaas krijgen wij nog geen nieuwe nummers te horen, iets wat ik wel min of meer gehoopt had. Maar misschien is het nog te vroeg voor nieuwe nummers, want de band is in januari pas begonnen met het schrijven daarvan. In het najaar wil de band de plaat gaan opnemen en pas in 2009 uitbrengen. Maar dat zijn nu nog plannen. Begrijp me niet verkeerd. Alamo Race Track is een heel erg goede en boeiende band die op het podium echt kan vlammen. Live komen de op plaat toch wat overgeproduceerde nummers normaal gesproken veel beter over. Lekker rafelig en dynamisch. De verwachtingen voor dit optreden in Rotown waren ook hoog, maar ze hebben deze bij mij in Rotown niet waar kunnen maken. Gelukkig speelt de band nog een aantal optredens in Nederland waar ik hoop weer blij verrast te worden. Kortom, Alamo Race Track is een topband, maar ze moeten oppassen dat het niet teveel routine wordt. Lekker veel speelpret blijven uitstralen. Hup mannen jullie kunnen het!