WOENSDAG Uw Primitive! recensent begaf zich woensdagavond al naar de Primitive kick-off party in het waterfront café. Dus: streepjestruitje aan, haartjes goed en hatsikidee! Het weer is ’s avonds nog uitermate fijn en dus kon het aanwezige publiek alvast gewend raken aan het rookverbod door in de nieuw gebouwde zithoekjes buiten langs de Boompjeskade te relaxen. De kleine zaal is voor een derde gevuld als de Haagse band The Peptones het festival aftrappen. Met het zoals bijna altijd in de kleine zaal prima geluid horen we bij tijden Oblivianesque bluespunk & een hoop R&B 60’s krakers. Ik ben benieuwd hoe hun nieuwe opnames uit de Spaanse Circo Perotti studio’s klinken. Immers, als je daar als bandje hebt opgenomen, tel je mee in deze scene. Zo schijnt. Dit drietal is tevens al een aantal jaren verantwoordelijk voor het organiseren van het Impolite Garage Fest in Den Haag. Al met al zijn The Peptones een prima kick-off van het festival, al afgaande van het dansende publiek en het enthousiasme van de band… Na afloop draait DJ Gary X nog door tot in de late uurtjes. Want dat kan die jongen goed, lang opblijven… DONDERDAG Enigszins brak, maar nog redelijk fris startte ik de officiële day-one van Primitive! Festival met in de grote zaal de Britse band The Vicars. Zo begonnen deze jonge honden punks, ’77 stijl, hun show. Gemiddelde leeftijd 17 jaar en met een springerig enthousiasme dat we waarschijnlijk de rest van het verdere weekend niet meer terug zullen zien. Hun geluid laat echter zeer te wensen over. En dat is jammer, want deze Angry Young Lads laten horen meer guts te hebben dan de gemiddelde Britse indie-meuk die de laatste jaren onafgebroken over het Nederlandse poplandschap wordt uitgezaaid. De grote zaal van Waterfront raakt voor de helft gevuld als The Midways uit Canada aantreden. Leuke band, maar de vonk springt niet over. De redelijk goede nummers worden echter té braafjes uitgevoerd. Wat is dat toch met dit genre?? Maar okee, met een toch al vrij beschaafd muziekgenre als 60’s garage-beat is er gelukkig is er ook gedacht aan bijbehorende Go-Go danseressen, die ter aankleding van de shows de podiumblokken betreden. Om het geheel op te leuken. Maar het wordt pas ècht leuk als twee lui, waaronder één kerel (dames willen immers ook wat…) uit het publiek het initiatief nemen om schaars gekleed op het podium te gaan dansen. Tsja, het blijft natuurlijk pronken met andermans veren… en zeker op een festival als dit kun je verwachten dat de gespeelde chansons herkend gaan worden door het publiek. Hoe dan ook, ‘Jump now’ van het Rotterdamse The Madd is en blijft een hit, en een kek nummer om je set mee te beginnen. Daarnaast kondigt zanger/ gitarist Kleine Dave met melig Rotterdams-Engelse zinnetjes de nummers aan, horen we obscure en bekendere 60’s hitjes en een fraaie Franstalige versie van 13th Floor Elevators “You’re gonna miss me”. Rustige nummers worden beheerst afgewisseld met wat snellere, maar nergens worden ze echt saai, wat van andere optredende bandjes wel helaas vaak gezegd kan worden. Nee, hier staat een geroutineerde festivalband bij uitstek. De muziek van The Madd zal het hier net zo goed doen als in een van de vele zonnige festivalweides deze zomer. Strak en voorzien van nu wel goed zaalgeluid valt het in de smaak bij het internationale Primitive publiek. Nu de rest van Europa nog veroveren manne! En ook wat meer eigen nummers graag! Het is buiten even happen naar frisse Botleklucht en voor je het weet staan er een stel Flintstone types met Incahoofden op het podium. Waarschijnlijk de eerste band die het gaan flikken om het toch al vaak stugge Waterfront publiek los te krijgen. Want hier gaat het los! We horen rauwe versies van 96 tears, covertjes van de Peruviaanse Los Saicos, de nodige Back from the Grave klassiekers, maar dan bedolven onder een dikke laag fuzz en gestoken in een Zuid-Amerikaans (tijgerprint) jasje. De zanger van Los Peyotes heeft een rauwe schreeuwstem zoals we bij bijvoorbeeld Wau y Los Arrrghs ook horen. Ja, Los Peyotes is een echte Primitive! band en nu al een hoogtepunt van dit festival. Eretitel voor deze stenentijdperk garage inca’s! Helaas duurt het maar een plaatje of 5 voordat het dansende publiek zich naar het café moet begeven. De sfeer zat er goed in, zeker na een knaller als Los Peyotes. De avond zit er dan voor ondergetekende op, want er moet de dag erna gewoon gewerkt worden natuurlijk. Nog één lauw Becks biertje dan om het af te leren. Morgen weer een dag. Primitive! Festival is goed van start gegaan. ZATERDAG Zaterdagmiddag schijn ik een puik stukje garagetrash te hebben gemist, maar ik heb uit betrouwbare bronnen mogen vernemen dat het hier ging om een Rotterdamse Gun Club met Oblivians en Gories trekjes. En laat dat nou nèt het kopje thee van ondergetekende zijn… Helaas stond uw scribent te koken voor zijn jaarlijks terugkerende logés en moest hij dit even missen. Het ging hier uiteraard om J.C. Thomaz & the Missing Slippers. Ach, het blijft immers een festival en dus kun je soms dingen missen, zoals bijvoorbeeld je slippers… ’s Avonds begonnen de Spaanse cabrones van the Phantom Keys in de grote zaal de derde Primitive! dag. Het is opvallend druk voor het tijdstip. Meerendeel schijnt toch te komen voor the Outsiders… Ook hier duurt het even voordat de voetjes gaan bewegen. Toch is het ook allemaal wat voorspelbaar en braaf wat ze ten gehoren brengen. Bij King Salami en the Cumberland 3 wil het ondanks het prima geluid en gerse dansbare nummers ook niet echt los gaan. Ligt het aan de gemiddelde leeftijd van de bezoeker? De frontman King Salami (zowat de enige neger op dit festival en ook nog eens met blauwe pruik) tracht het publiek mee te trekken in hun lekkere Rhythm & Blues. Iets na elven is het aan The Outsiders. De band waarvoor toch een hoop mensen lijken te zijn gekomen. Gitarist Ronnie Splinter vuurt met lekker harde gitaarsound zijn riffs de zaal in. Vergezeld door nog twee dinosaurussen van muzikanten zetten ze een set neer met afwisselende zangers. Zo dragen diverse internationale beat-garage coryfeëen hun steentje bij aan de set van The Outsiders. Jorge Explosion brengt het lekker rauw. Zanger Armand (wat nou korte termijngeheugen?) vergeet hele stukken tekst en gaat gewoon onbeschaamd verder. Jeff Connoly van the Lyres brengt ook nog zijn eigen hitje ten gehore en ik zie hoofdjes schudden van herkenning. Op een foto vanaf de zijkant van het podium staart een jongere Wally Tax onafgebroken mee. Is ‘ie er toch een beetje bij vanavond. Ja, het zal ongetwijfeld kippenvel hebben bezorgd bij sommigen, maar uw scribent wordt er niet bepaald wild van. Maar hij is zich er wel degelijk van bewust dat hier wel even een stukje vaderlandsche muziekgeschiedenis op een podium plaatsvond. Langs de Boompjeskade waait een fijn briesje en ik luister al foto’s terugkijkend mee met een stel vijftigers die de show van The Outsiders aan het analyseren zijn. Hallo, we zijn in Waterfront, toch niet in de Worm? Wat nou analyseren? Ik hoor aan hoe bijna op heerlijk knullige wijze wordt geëvalueerd wie de beste gastzanger was. Tóch die Spanjaard? Armand? Of toch die Schot? Ach wat zal het… Gauw weer naar binnen want afsluiters the Woggles zijn gekomen om een feestje te bouwen. En dat kunnen ze. Dat hebben we eerder ervaren. Het geluid is vet en de show zit er vanaf nummer één meteen in. Maar pas na het nummer “Get tough” gaat het dakje eraf. Nummers worden luidkeels meegezongen, de zanger begeeft zich met microfoon-en-al in het publiek en het lijkt alsof het eerder genoemde Los Peyotes gevoel een beetje geëvenaard gaat worden. Hèhè, er mag eindelijk weer wild gedaan worden. Zo lijkt het. Dhr. Graham Day sluit aan op gitaar, the tasty go-go danseressen komen nog een keertje allemaal terug en een feestje op het podium lijkt te gaan gebeuren. Maar als er aan het einde van de set een soort Hennie Huisman ‘reach-out-and touch-soundmixshow’ moment ontstaat op het podium houd ik het voor gezien en begeef me naar het wederom veel te gezellige café, waar dit keer de pinten wèl gekoeld waren en het plaatjesgedraai fijn doorging tot in de vroege uurtjes. Het ochtendlicht is pijnlijk als we de Waterfront uitgebonjourd worden en kan ik met tevreden gevoel huiswaarts gaan en terugkijken op een geslaagde editie van Primitive! Festival. Leuk festival vol 'A-ha Erlebnisse', internationale ontmoetingen, modieuze types en veel, heel veel dezelfde deuntjes. Mijn tip: maak het volgend jaar alleen wat schappelijker geprijsd. Dan kunnen ook de studerende of werkloze garagepunks een kaartje bemachtigen, dat zijn immers je toekomstige bezoekers…