Fine Fine Music op de Parade. Voor hen die niet zo op de hoogte zijn van het waar en wanneer van alle optredens was het even zoeken. De website van de Parade was er erg onduidelijk in, en op de websites van de betreffende bands was het met een heel klein kopje aangegeven dat er gespeeld werd. Daarbij kwam dan ook nog dat je niet alleen entree voor het festivalterrein maar ook nog per zaal moest betalen. Al met al zag het er niet naar uit dat het stampvolle zalen zouden worden. Spinvis Gelukkig heet je dan Spinvis en geniet je grote bekendheid in Nederland zodat het vullen van een kleine circustent een eitje is. Samen met Jim, die de ritmesectie en de (minimale) begeleiding voor zijn rekening nam, mocht hij een half uur het publiek geven waar ze voor gekomen waren. Uit een oeuvre dat in de loop der jaren tot een grote verzameling liedjes is uitgegroeid, worden dan ook vooral de hits gespeeld. De rustige opener Kindje van God laat het publiek alvast wennen aan de samenstelling waarmee nu gespeeld wordt. Met alleen een gitaar en wat geluidseffectjes worden de nummers in een uitgeklede versie ten gehore gebracht. Erik de Jong blijft toch een fascinerend figuur op het podium. Zo op het eerste gezicht lijkt het een hele gewone man, niks fascinerends aan. Geen extravagante show, überhaupt geen show eigenlijk. Maar als je even blijft kijken komt de muzikant Erik de Jong naar boven. Een gevoelige, beetje trieste man die wonderschone liedjes componeert. Zo in zijn eentje kijkt hij een beetje onwennig in het rond en zie je dat hij al die aandacht voor alleen hem maar niks vind, en dat hij het liefst met een band speelt zodat die aandacht een beetje verdeelt wordt. Tussen de nummers door wordt niet zo veel gezegd, een kort bedankje en door naar het volgende nummer. Alle bekende nummers komen voorbij: Wespen Op De Appeltaart, Het Voordeel Van Video en natuurlijk Ik Wil Alleen Maar Zwemmen. Bij die eerste en de laatste gaat het volume wat omhoog en komt er wat meer energie in de set, maar over het algemeen blijft het een concert waar je gewoon naar moet luisteren in plaats van meezingen. Spinvis bewijst hier in zijn eentje tot de top van de Nederlandse muziek te behoren. Het optreden kon vergeleken worden met een korte ‘Best Of’ cd om mensen kennis te laten maken met het werk van de beste man. Voor degene die al zijn werk al kenden was het daarom leuk om hem in zijn eentje aan het werk te zien. Voor degene die hem nog niet kenden was dit een hele goeie kennismaking die zeker zal zijn blijven hangen. El Pino & The Volunteers De eerste show van de Rotterdammers op deze avond van de Parade werd al gecanceld wegens een gebrek aan publiek, ook de tweede zou bijna niet doorgaan om dezelfde reden. Het Nederlands elftal was natuurlijk belangrijker dan een avondje geweldige muziek, althans, zo was de gedachtegang van de meesten kennelijk. Na opener Moody Street werd er gegrapt dat er voor iedereen één nummer gespeeld kon worden. Daaropvolgend zetten ze Heads or Tails in, favoriet van ondergetekende. De trein die The Volunteers op gang hebben gezet dendert lekker door, remt af en toe wat af, stopt op verschillende stations maar over het algemeen zit de vaart er lekker in. Het geluid in de tent is goed en de band heeft er duidelijk zin in. Oude nummers wisselen af met een paar nieuwe. Eindelijk nieuwe nummers! Je hoort duidelijk een verandering in de sound. Het klinkt wat donkerder, nog melancholischer dan het al was. De nadruk ligt meer op de toetsen. Het eerste nieuwe nummer wat gespeeld werd heeft een lieflijk coupletje en beukt zodra het refrein inzet. Na 5 nummers wisselt frontman David Pino af met de bassist, die nu de zang voor zijn rekening neemt. De band was net terug van 3 dagen Oerol waar 12 optredens werden gedaan, en dat gaat je niet in de koude kleren zitten, aldus Pino. De bassist klinkt wat onzekerder over zijn stem maar dat is nergens voor nodig, hij geeft de nummers een nog lievere toon die prachtig bij de nummers past. Om kwart voor 9 gaat echter de stekker eruit. Nederland moet spelen en het optreden is afgelopen, tenminste, de elektriciteit gaat eraf. Ondanks dat wordt er nog een akoestische toegift gespeeld. Een waardige afsluiter van misschien wel het leukste optreden van de Parade. Charlie Dée Waar het zo leeg was bij El Pino & The Volunteers zat het nu bomvol bij Charlie Dée. Dat is altijd een lekker begin van een avond waarop ze 3 shows van een half uur geeft. Haar optredens op de Parade staan in het teken van haar tribute to Joni Mitchel. De zwangere Charlie brengt samen met haar band de klassiekers van Joni ten gehore. Het publiek bestaat uit een gevarieerd gezelschap van jong en oud. Waarbij oud goede herinneringen ophaalt en jong een lesje muziekgeschiedenis krijgt met Charlie Dée als lerares. Tussen de nummers door vertelt ze het levensverhaal van Joni. Zo vertelt ze over Joni’s beruchte liefdesleven, hoe ze bekend werd en ook het moment dat Charlie zelf verliefd werd op de muziek van Joni wordt niet vergeten. Muzikaal is het allemaal dik in orde. De liedjes worden vol overtuiging gebracht met Charlie Dée natuurlijk in de hoofdrol en met een zeer sterke bijrol voor haar gitarist. Het is niet voor niks dat het Tribute to Joni project van Charlie zelfs op de officiële Joni Mitchell website is genoemd. Ze brengt de liedjes natuurlijk op haar eigen manier maar het is niet zomaar een tribute. Charlie heeft de afgelopen 2 maanden alleen maar liedjes van Joni gezongen en daardoor zijn ze in haar stem gaan zitten. Het was ‘echt’, je geloofde wat ze zong. Voor de mensen die het gemist hebben, op 20 juli wordt in Rotown Woman Of Heart And Mind vertoont. Een prachtige documentaire over het leven van Joni Mitchell waarna Charlie Dée aansluitend haar Tribute To Joni ten gehore brengt.