De muziek die de New Yorkse formatie Ratatat maakt laat zich moeilijk vatten in een beschrijving. De vrijwel altijd instrumentale nummers zoeken een weg tussen laidback beats en een flinke dosis synthesizer- en gitaarrifjes. Het geproduceerde geluid is niet per se dansbaar of rockend, maar vooral fijn luistervoer. Ze tourden inmiddels met verschillende grote namen, behaalden bescheiden hitjes, en brachten onlangs hun alweer derde plaat uit. Afgelopen zaterdagavond stond Ratatat in Rotown, de zaal goed gevuld met een, op een dronken enkeling na, fijn publiek. De band heeft een uitstekende live reputatie waar te maken en bij opkomst werd dan ook direct duidelijk dat het op het podium een energieke bedoeling is. De langharige bandleden gaan compleet los, met name de gitarist eist zijn plaatsje op. Jammerlijk is dat door zijn overheersende gitaarspel de beats nogal te lijden hebben, wat het geheel nogal chaotisch maakt. Het zijn de bekendere en meer funky nummers die wel zeer goed weten te overtuigen, nummers als Wildcat en Seventeen Years worden strak uitgevoerd en laten de zaal behoorlijk bewegen. Uiteindelijk een zeer redelijk optreden van een energiek gezelschap, maar Ratatat weet de treffende mix van stijlen live niet zo sterk neer te zetten als op plaat.