The Cuties presenteren debuutalbum in Rotown

Vrolijke pop met Engels drop

Tekst: Fabian Smit Foto's: Megin Zondervan, ,

Het is half acht ’s avonds zondag, 20 januari 2008, als ik de deur van Rotown openduw. Ik loop argeloos naar binnen, om mij te realiseren dat de zaal nog leeg is en er een band op het podium bezig is met een soundcheck. Deze band noemt zich The Cuties en bestaat uit een viertal dames die voor een deel uit Rotterdam en voor een deel uit Spijkenisse afkomstig zijn. Omdat zij recentelijk hun debuut-cd hebben afgeleverd met de titel “Ah-Ah-Aah”, wordt die vanavond feestelijk aan het publiek gepresenteerd.

Vrolijke pop met Engels drop

Enigszins bedremmeld muis ik mijzelf naar de bar, waar ik plaatsneem. Natuurlijk is deze bedrijvigheid voor aanvang van het optreden niet voor mijn ogen en oren bestemd, maar ik weet mijn ik-hoor-erbij-hoofd op te zetten en volg met interesse de drukte op het podium. Al snel komt er dus een vriendelijke dame op me af, die me vraagt of ik bij de band hoor. “Nee, ik ben van de pers.” Ik hoor het mezelf zeggen en wil deze boude uitspraak al terug gaan nemen, als ik merk dat die wel het juiste effect sorteert. Zij controleert op haar gastenlijst mijn naam en vinkt mij af met mijn pen, die ze even van me leent. Dan mag ik blijven zitten en krijg dus een blikje achter de schermen. Zoals ik al zei, The Cuties zijn een meidenband. Ik zie desondanks (of dientengevolge?) evenveel heren als dames over het podium wirwarren. Twee heb ik er zo geïdentificeerd als de geluidsmannen, maar de overige heren bemoeien zich omzichtig met gitaren, versterkers, drumkrukken en de dames zelf. In ieder geval verloopt de soundcheck professioneel en voorspoedig, al moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik meer oor heb voor de contrabassiste van het voorprogramma, dat zich de Oops-a-Daisies heeft gedoopt. Zij staat met haar contrabas aan haar zij in een tuinbroek van diepblauwe spijkerstof midden in de zaal zo’n beetje in te spelen en doet dit bijna achteloos, maar met een jaloersmakende virtuositeit. Dat belooft wat, denk ik stiekem. Na The Cuties is het de beurt aan de Oops-a –Daisies om het podium te bestijgen en deze soundcheck heeft meer voeten in de aarde. Maar omdat het hier niet relevant is, volstaat te zeggen dat het uiteindelijk nog best aardig klonk. Ondertussen schooier ik wat langs de gezellige merchandise van The Cuties. Hun cd is mooi vormgegeven, een vormgeving die is doorgetrokken in de stijl van de website en het ontwerp van de T-shirts. Even spreek ik met de ex-drumster van de band, die nu dienst doet als fotograaf. Daar studeert zij immers voor, zegt zij, dus nu mag zij echt officieel foto’s maken. Het valt op, dat het met de dames op dit moment hard gaat. Er dienden zich niet lang nadat hun muziek op het internet te vinden was platenlabels aan die met contracten wapperden, er werd een debuutalbum opgenomen met een binnen de indie-scene gerenommeerd producer, er staan veel optredens in het verschiet, waarvan onder andere een als voorprogramma van Claw Boys Claw in Paradiso en ze werden op de valreep nog aan de line-up van Eurosonic toegevoegd. Mijn verwachtingen zijn dan ook gezond gespannen als de avond begint. De Oops-a-Daisies trappen af in een met vrienden, familie en bekenden van The Cuties gevuld Rotown. Overal staan gezellige oranje bakjes met snoep, zodat je niet om spekkies of Engels drop verlegen hoeft te zitten, als je wat te knabbelen wil bij je biertje. De Oops-a Daisies gaan er met frisse moed tegenaan. Een zevental dames, allen in diep blauw denim gehuld, zingen mooie country en western ballades in de stijl van June Carter en Johnny Cash. Voeg daarbij het gebruik van banjo’s, ukelele, pedal-steelgitaar en fraaie samenzang en het sfeertje is compleet en doet authentiek aan. Hoewel het fragiele geluid van de dames zo nu en dan overstemd wordt door de vrolijk roezemoezende zaal, houden zij de moed er in en slagen erin een eigenzinnig optreden neer te zetten, dat zeker niet bij alle verzamelde Cutiesfans in de smaak valt, maar wel wordt gewaardeerd. Na een ruime pauze is het dan zover en de vele jongens in de zaal hollen gauw naar de podiumrand, want de Cuties vangen aan. Inderdaad, het moet gezegd, het zijn Cuties. De meisjes zien er fris en fruitig uit en ogen onschuldig en vriendelijk. Ze starten het optreden met het nummer “Ugly Boy”, dat ook op de website te beluisteren is. Dit nummer verhaalt over een lelijke jongen, die maar moet oprotten. En, hoe vervelend ik het ook vond, daarmee was voor mij gelijk het hoogtepunt van hun optreden bereikt. Ik heb aandachtig geluisterd, maar de muziek van The Cuties liet op mij geen verpletterende indruk achter. Het is muzikaal charmant. De liedjes zijn poppy, vrolijk en luchtig en van alle instrumenten beheersen de dames hun stemmen het best, wat zich uit in bij tijd en wijle zeer fraaie samenzang en pakkende melodieën. Maar de songs die ze spelen hebben dikwijls dezelfde structuur en opbouw en gaan gaandeweg het optreden steeds meer op elkaar lijken. Nergens wordt hun muziek echt verrassend en ontbreekt het tijdens hun optreden aan een spanningsboog. Zodoende kabbelt het geheel als een beekje voort. Fris en verkwikkend, maar meer ook niet. Natuurlijk, het zijn vier meisjes die zich volgens hun website bezighouden met pretentieloze zomerliedjes en als dat hun missie blijkt slagen ze met vlag en wimpel. Wellicht is juist dit gebrek aan intentie of pretentie voor velen een verademing, maar voor mij bleef het geheel iets te veel op de vlakte. Zoals ik het ervaren heb zijn de liedjes van The Cuties als de Spekkies die ze uitdelen: bij de eerste drie stukjes denk je, hmm lekker, maar daarna smaken ze allemaal hetzelfde.