De eind vorig jaar onder de vlag van Tocado Records verschenen verzamelaar Hit the North was al een aardig voorproefje van wat deze avond aan noisetalent gepresenteerd werd in de Exit. Het project, een initiatief van Suicidal Birds bassiste Chay, bracht dit jaar voor de tweede keer een bont gezelschap muzikanten uit heel Europa naar Leeuwarden. Waaronder ook de drie acts van vanavond. De avond begint met Madame P, een wat verlegen Italiaanse die onlangs naar Amsterdam verhuisde. Gehuld in een glitterjurk, staand achter een tafeltje vol looppedalen, distortions en delays weet Patrizia Oliva de meest vervreemdende klanken aan haar stem te onttrekken. Maar ook de tafel en haar jurk worden net zo makkelijk bewerkt met microfoons, ze improviseert er lustig op los. De nummers nemen het ademloze publiek mee van de ene sonische climax naar de andere. Met gevoel voor timing bouwt ze gelaagde orkanen van geluid, die net voor de pijngrens verstillen. Als zij na een klein half uurtje plots het publiek bedankt wordt hun bedremmelde applaus nog even meegenomen in het slotakkoord van haar performance. De tweede act van de avond is duidelijk andere koek. In minimale punkbezetting (gitarist, drumster en zangeres) vliegt het trio vanaf de eerste noot gierend uit de bocht om alleen voor het verwisselen van een defect gitaarkabeltje nog even gas terug te nemen. Zangeres Britt schreeuwt, gekleed in charmant blauw gymnastiekpak, als een opgefokte kleindochter van Nina Hagen met bimbohaar. Of ik hun muziek vaak op zal zetten tijdens de afwas betwijfel ik, maar het is wel en verademing om weer eens een band vol overgave te zien spelen. Ook in de zaal begint het publiek nu aardig los te komen. Moi Non Plus, de in stemmig zwart gestoken afsluiter van de avond weet zich ook te redden met een gitaar en een minimale drumkit. Ook hier wordt er weer geloopt en gefeedbackt dat het een lieve lust is. De twee heren zoeken het wat meer in de postpunk, met vrij lange repeterende nummers. Halverwege de set kondigen ze doodleuk 'hun ballad' aan, waarvoor ze alleen in tempo wat gas terug nemen. Terwijl in het laatste nummer de locomotief piepend en krakend tot stilstand komt explodeert het bierglas van de gitarist in duizend stukjes op het podium van de Exit. Een symbolisch einde van een avond vol heerlijke herrie.