Eerste editie Music@home geslaagd initiatief

Verse Codarts aanwas toont haar skills

Camiele Wenniger, ,

Geboren uit frustratie over de geringe mogelijkheden voor beginnende muzikanten in Rotterdam, werd het tijd voor een nieuw initiatief. Aangezien de keus vaak hangt tussen spelen voor een halfleeg poppodium, of een cafe vol dronken gasten, werd deze keer gekozen voor een intieme setting ergens in een huiskamer in de werkstad. En al is de opzet vergelijkbaar met die van zowel Live In Your Living Room als Live In The Living, de focus op lokaal Rotterdams talent boort nieuwe grond aan.

Verse Codarts aanwas toont haar skills

Binnen de klassieke muziek is het (huis-)kamerconcert een vrij bekende term, in de moderne genres is het fenomeen vooral een randverschijnsel gebleven, afgezien van de sporadische promotie voor goed doel of band van naam (of allebei). Terwijl juist de specifieke vorm zich bij uitstek leent om je als artiest te bewijzen; iedere noot wordt gehoord, elke fout valt op, maar tegelijkertijd is de aandacht en focus van de bezoekers onovertroffen, en navenant ook de waardering - de loep werkt in beide richtingen. De vier acts die vanavond spelen hebben allen niet toevallig een connectie met het Rotterdams Conservatorium. Behalve de artiesten bewijst deze keer dus ook het Codarts haar kwaliteit, aangezien alle stembanden daar hun training hebben gehad. De locatie vanavond is de huiskamer van Ming, zangeres van Ming's Pretty Heroes. Terwijl tegen de veertig gasten nog hun laatste nieuwjaarsvoornemens met elkaar uitwisselen, is bijna ongemerkt de muziek al begonnen. De presentator voor vanavond geeft een inleiding en vertelt wie er zullen optreden, maar ondertussen zet Inger Hansen met veel gevoel voor sfeer een zachte achtergrondmelodie in op zijn gitaar. Zijn officiele aftrap geeft hij met een cover van de evergreen Mr Bojangles, die hij fluitend inzet. De overige nummers zijn van eigen hand, en leveren een mooie combinatie van kunstig speelse gitaarakkoorden en serieuze, vrij naturel maar zuiver gezongen teksten, met veelal ingehouden stem. Als afsluiter volgt een melancholisch duet met Alexander McKenzie (alias Lori), waarmee hij eerder samenspeelde in The Almosts. Aangezien de planning is dat Inger binnen korte tijd naar het buitenland vertrekt, is dit voorlopig ook een van de laatste kansen voor de twee om samen te spelen. Na een korte pauze neemt Alexander McKenzie een sessie voor haar rekening. Ze wordt begeleid op basgitaar, zelf zit ze achter de piano. Ze begint met een rustig nummer, de melancholische sfeer is het resultaat van trage herfstige basklanken die contrasteren met winters koude pianoakkoorden. De lyrische en poetische teksten zweven er in accentloos Engels (want Canadese oorsprong) tussen in, een stem met een ziel die op de juiste momenten een dun klagerig randje krijgt. In latere nummers komt de piano wat meer uit de hoge noten, en geeft zo ook nog wat meer warmte. De basgitaar maakt even plaats voor een "cajon", een van oorsprong Afro-Peruaans instrument wat tegenwoordig ook in de flamenco gebruikt wordt. Een apart percussie-instrument, wat eruit ziet als een afgesloten kist ter grootte van een speakerbox. Als afsluiter komt er een heel ander nummer. Samba en tamboerijn geven een clean pakkend ritme, en McKenzie toont met een swingende, funky rhyme haar diversiteit. Hierna is het tijd voor de host van de avond, vanwege de beperkte ruimte in een andere samenstelling; behalve de reguliere gitaar wordt Ming deze keer bijgestaan door een cello. Zelf zit de zangeres van Ming's Pretty Heroes blootvoets achter de piano, waarop een sampler is geplaatst. Door haar eigen stem op te nemen en in de maat te loopen, wordt een aparte vorm van meerstemmigheid bereikt. De teksten zijn verhalend (ieder nummer krijgt ook een korte uitleg als introductie), het tempo en de melodieen zijn speels en poppy. Na de initiator van de avond is het tijd voor de "special guest" van de avond, de Belgische Sean Dhondt. In eigen land een behoorlijk bekende naam - als zanger van Nailpin, als presentator van TMF en als deelnemer aan een muzikaal roadtrip programma. Of het nu zelfverzekerdheid of juist nervositeit is, tussen de songs door weet hij de lachers op zijn hand te krijgen met wat grappen. Deze keer optredend als duo, vormen zij een goede illustratie van de kracht waarmee stemgebruik en compositie binnen het relatief kleine genre van de akoestische muziek tot totaal verschillende uitkomsten kan leiden. Met een stem die constant op spanning lijkt te staan, gecombineerd met ritmisch gitaarspel, geeft elk nummer het gevoel dat hier een elektrische punkband in vermomming optreedt, die zich slechts door oefening heeft weten in te tomen tot een akoestisch niveau. Toch klinkt het geen moment geforceerd, en is iedere uithaal op zijn plaats. Alleen al het feit dat er op één avond vier acts van oerdegelijke kwaliteit optreden, toont eigenlijk aan dat er genoeg ruimte is voor een dergelijk initiatief, of omgekeerd dat er te weinig plaats aan wordt geboden in de bekende podia. Het is daarom te hopen dat deze pilot editie een vervolg zal vinden, opdat Rotterdam muzikaal gezien weer een rijkere stad wordt.