Public Enemy is verre van vermoeid

Een legendarische rapgroep, een episch album en een gedenkwaardige avond in Watt

Tekst: Jelena Barisic Foto's: Willem de Kam ,

Het is lang geleden dat er een grote hiphopnaam in Rotterdam heeft opgetreden.
Jay-Z en Kanye stonden dan wel in het gigantische Ahoy, maar acts als de Wu Tang Clan, Ice Cube en ook Public Enemy sloegen onze havenstad jarenlang over wegens gebrek aan een geschikt podium. Het heropenen van het pand aan de Kruiskade deed veel Rotterdamse hiphopliefhebbers hopen op een verbetering. Vanavond is het zover.

Een legendarische rapgroep, een episch album en een gedenkwaardige avond in Watt

Het is lang geleden dat er een grote hiphopnaam in Rotterdam heeft opgetreden. Jay Z en Kanye stonden dan wel in het gigantische Ahoy, maar acts als de Wu Tang Clan, Ice Cube en ook Public Enemy sloegen onze havenstad jarenlang over wegens gebrek aan een geschikt podium. Het heropenen van het pand aan de Kuiskade deed veel Rotterdamse hiphopliefhebbers hopen op een verbetering. Vanavond is het zover.

De zaal is al goed gevuld als het voorprogramma opkomt. Concrete a.k.a TheBlackStarLiner is geen onbekende in Rotterdam en wordt dan ook goed onthaald door het publiek. Meegekomen is D-Son, waar Concrete de groep SOS mee vormt. Er wordt geopend met …With Music, van het gelijknamige album van Concrete. De mannen zijn enthousiast, duidelijk verstaanbaar en maken goed gebruik van het podium. Geleidelijk weten ze het publiek dan ook warm te krijgen.

En hoewel er behoorlijk wat tijd verstrijkt en Chuck D en Flava Flav nog steeds nergens te bekennen zijn, blijft het publiek warm. Eerst dankzij de microfoonchecker die het publiek elke twee minuten “aaaaight!” laat roepen, daarna door DJ Lord die spontaan achter de draaitafels verschijnt en ons trakteert op wat hiphopklassiekers en zelfs een beetje drum ’n bass.

Eindelijk marcheren twee leden van S1W in soldatenuniform het podium op. Meteen erna volgt een gedaante, met een volledig over het hoofd heen dichtgeritste LRG vest met skelettenprint, waardoor zijn gezicht niet te zien is. Zodra het vest open geritst wordt en Flavor Flav’s gezicht en de enorme klok die om zijn nek hangt erachter verschijnen, barst er in de zaal een oorverdovend gejuich uit.
 
Dat gejuich wordt alleen harder als ook Chuck D verschijnt met een speciale aankondiging; vanavond zullen ze het album It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back, de magnum opus van de groep, van begin tot eind voor ons spelen. Zo gezegd, zo gedaan; alle tracks, van Don’t Believe The Hype tot Night of The Living Bassheads, van Mind Terrorist tot Rebel Without A Cause, komen in de originele volgorde voorbij. Het is duidelijk dat PE na jaren van podiumervaring een prima show weet neer te zetten. Naast de leden van S1W, die gedurende de show op het podium blijven rondmarcheren, wordt er ook een live band het podium opgehaald, die onder begeleiding van DJ Lord behoorlijk wat funk weet te creëren.

De interactie met het publiek is er één waar veel rapgroepen wat van kunnen leren. Chuck D praat met de fans, terwijl Flav een meisje zijn magische klok aan laat raken. Politiek geladen als Public Enemy is, laten ze het publiek “Fuck George Bush!” roepen, iets waar de gemiddelde bezoeker erg van lijkt te genieten. De sfeer in de WATT kan dan ook niet beter. Er wordt gedanst, gesprongen en meegerapt. En ook aan de pit in het midden van de zaal lijkt geen einde te komen.
 
Het publiek is vanavond overwegend mannelijk en grotendeels van een oudere generatie. Niet zo vreemd, als je bedenkt dat de leden van PE op het punt staan 50 te worden. Af en toe is het te merken, dan springt Chuck D even niet meer zoveel rond en doet Flav net iets minder vreemde danspasjes, maar lang duurt het niet; de mannen zitten vol met energie.

Na Party for Your Right to Fight is It Takes A Nation of Millions volledig aan bod gekomen, maar PE is nog niet klaar met Rotterdam. Nummers van latere albums volgen, zo komen onder andere Welcome To The Terrordome en Can’t Truss It langs. Harder Than You Think is een single van het allerlaatste PE album en wordt vanavond voor het eerst in Nederland gespeeld.

Tegen middennacht en na ruim twee uur lang op het podium gestaan te hebben wordt de show afgesloten met –hoe kan het ook anders- Fight The Power. Het publiek krijgt nog één keer de kans om los te gaan en maakt hier dan ook gretig gebruik van. Hoewel Chuck D na vele dankbetuigingen van het podium verdwijnt, lijkt Flavor daar nog geen behoefte aan te hebben. Hij blijft tegen het publiek aan kletsen over racisme, eenheid en vrede en kan het niet laten om nog een laatste keer de aanzet te geven voor een luidkeels “Fuck George Bush!” Uiteindelijk draait DJ Lord Bob Marley’s One Love en terwijl de ene helft van het publiek richting de garderobes verdwijnt, blijft de andere helft plakken om het nummer samen met Flav mee te zingen; het einde van een avond die ik en velen met mij niet snel zullen vergeten.