Aanvankelijk was er een lange tijd helemaal geen optreden te zien. Een half uurtje nadat de deuren opengingen was de Watt al gauw tweederde vol. De crowd was wat je zou verwachten van N.E.R.D: enerzijds alternatieve hip-hop of rockfans, diehard fans van de groep en uiteraard jonge (en soms oudere) dames die vooral Pharrell zelf als lustobject komen vereren. Een inmiddels volgepakte zaal begon toch even verveeld en teleurgesteld te raken, want ruim tweeënhalf uur nadat ze naar binnen mochten gebeurde nog steeds vrij weinig. De dj draaide weliswaar een vermakelijke en beetje voorspelbare mix van hip-hop, maar na twee uur zag je zelfs deze man ongeïnteresseerd raken.

Helemaal niets: geen microphone check, af en toe een ronddolende roadie in de duisternis. Langzaam dringt tot me door dat deze ‘je wacht maar op ons’-arrogantie ergens wel goed past bij N.E.R.D. Minder irritant wordt het er trouwens niet door.

En dan, abrupt en zonder enige aankondiging, komen de gewone bandleden hun instrumenten bemannen. Kort daarna vliegt Shay Haley het podium op. Tegelijk horen we het geweldige beginstuk van Anti-Matter door de speakers knallen. De zaal  explodeert. Meteen achter Haley springt een volledig opgeladen Pharrell Williams de planken op. Het harde gebrul van de zaal wordt meteen overstemd door het hoge gegil van de vrouwelijke fans. Het is gelukkig geen Backstreet Boys niveau van hysterie, maar zeker wel de light-versie ervan. Meteen begeeft de mensenmassa zich richting de frontman, armen uitgestrekt, in de hoop hun muziekgod even te mogen aanraken.

Anti-Matter en daarna Don’t Worry About It zijn knallende nummers met genoeg versnellingen, wat meteen aangeeft dat de heren er zin in hebben. Onze derde ster: Chad Hugo, is trouwens nergens te bekennen, maar de sensatie van deze N.E.R.D-detonatie laat mij dat minstens twee nummers lang over het hoofd zien.

De erg positieve vibe is meteen te voelen en blijft ook lekker doorgaan. Het merendeel van de zaal stuitert op en neer, like they’re ADHD, precies wat de heren op het podium van ons vragen. Williams is toch echt het centrum van de aandacht. Hij flirt, schreeuwt, jut het publiek op en lijkt zelf lol te hebben, zij het op een beetje geroutineerde manier. De rest van de band is ook zeker los aan het gaan, de twee drummers vechten het soms uit tijdens drumsolo’s en vooral de lead gitarist geniet volledig van zijn solomomenten.

Het geluid klinkt, zeker in het begin, soms een beetje rommelig en onevenwichtig. Iets wat je van een wereldact als deze niet snel zou verwachten. Ergens is het dan nog wel te tolereren, aangezien het geen Marco Borsato-concert is, maar juist een wilde, rokerige, zweterige avond.

Tijdens het te verwachten Rock Star worden zelfs wat mannen het podium op getild, ze mogen ook nog eens meefeesten tijdens het andere routinenummer Lap Dance, waarna N.E.R.D gewoon doodleuk het podium afloopt.

Is dit het dan?

Bij meeste acts zou ik geen seconde twijfelen. Het we-want-more moment is immers een voorspelbaar stukje show geworden. Maar dit zijn wel dezelfde arrogante, puberale mannen die ons ook bijna drie uur hebben laten wachten.

Maar nee hoor. Na enig nadenken zie ik ineens in dat we twee belangrijkste nummers, de huidige hit Everyone Nose en hun grootste hit She Wants to Move nog niet hebben gehad. De rest van de zaal snapt dit ook, en enthousiast begint de opgewekte meute alvast te klappen en het eerstgenoemde te zingen.

En uiteraard, Pharrell, Shay en crew komen gewoon weer het podium op spurten en zetten moeiteloos door. Verkozen dames worden ook nog het podium op getild, om de avond van hun leven te beleven. Na nog wat improv-werk zijn ze dan ook echt klaar, en is de show definitief voorbij. Totale duur: 55 minuten.

Zeker erg kort. Misschien wel te kort om het niet malse prijskaartje te rechtvaardigen. Anderzijds is het maar de vraag waar ze meer tijd mee konden vullen. N.E.R.D. heeft duidelijk voor een uptempo optreden gekozen en hebben ze hun snelle repertoire ook volledig gebruikt. De wat rustigere, soulvolle nummers als Maybe zouden zeker de wildheid uit de show halen en absoluut niet bij de sfeer passen.

Als ik zelf moet kiezen heb ik liever een bondig optreden met alleen maar vette nummers dan een uitgebreide die onder zijn eigen gewicht instort. N.E.R.D. in Watt was absoluut een rollercoaster ride, een Gorilla van 10 meter die je vastgrijpt en tot het einde niet meer loslaat. Misschien wel kort, maar geen moment saai.

Deze mannen hebben blijkbaar gekozen voor een beknopt optreden, waarbij Pharrell het doel halverwege verklapte: “... leave this whole place drenched in sweat”. En gelijk had ’ie.