Deze eerste Straight Up Jazz editie, die vrijdag 19 december plaatsvond in Watt, begon in het kleine zaaltje van Popular met Leslie Nielsen en eindigde in de grote zaal met een mooie line up van Britse dj’s.
Als we aanschuiven in het Watt café besef ik me dat ik hier nog nooit echt gezeten heb, het is mooi geworden en lekker fris, bijna als een schoolkantine. Leslie Nielsen begint pas laat, als het vol genoeg is. We verschuiven naar het zaaltje dat ooit het Nighttown Theater was. Ook hier is het flink opgeknapt. Een stuk kleiner ook en tevens een aparte podiumsetting. Achter de band begint de tribune die helemaal leeg is. De drie heren van Leslie Nielsen hebben er zin in, zoals ze altijd wel uitstralen. De combinatie van Hammond, gitaar en drums –zonder zang- is toch altijd weer verfrissend. Ook omdat men uit allerlei vaatjes tapt qua stijl. Dan is het weer funky met frisse ritmegrapjes en dan weer meer rock. Ik meende zelfs ergens een Beatles gitaarriff te herkennen, ik weet zeker dat het stukje muziek zich ergens bevind op mijn I-pod, maar waar mag Joost weten.
Het is jammer dat de band niet is doorversterkt, de zaal blijkt net een maatje te groot. Alle keren dat ik Leslie Nielsen zag was het keiharde in your face funk in kleine zweterige ruimtes, en op één of andere manier komt dat gevoel niet over vanavond. Ze proberen het wel op te roepen en het publiek roept tot twee keer om een toegift maar ik word niet van mijn sokken geblazen zoals ik gewend ben. Maar toch, als ik eerlijk ben, zelfs zonder deze ingrediënten heeft het publiek zich vermaakt en was het een mooie opwarmer voor het feest dat verder ging in de grote zaal.
In Watt aangekomen staat een redelijk gevulde dansvloer zich te vermaken op de nu funk / soul mix van Gilles Peterson; de bekende BBC dj die in Nederland ook een programma heeft op Arrow Jazz FM. Het blijkt toch een beetje een insidersfeestje, al had ik verwacht dat deze meneer samen met Marc Mac (4Hero) wel meer mensen zou trekken. Ik ben echter al lang blij dat er in Watt qua dance avonden eens wat anders gedaan wordt dan het fluffy house gebeuren van Ted L.
Het publiek is ook wat ouder en neemt zichzelf niet zo serieus, net als Gilles trouwens, die gezellig tussen de nummers door tegen de mensen praat, waar zie je dat nog tegenwoordig! Hij blijft natuurlijk ook een radio dj dus dan moet je af en toe ‘ff lullen’ lijkt me. Gilles is niet te beroerd om er soms een jaren ‘80 tune doorheen te gooien. Desalniettemin blijft zijn set een beetje een allegaartje van stijltjes die niet altijd even dansbaar zijn. Gelukkig maakt zijn enthousiasme en Engelse humor veel goed, entertainment van een dj zijn we niet gewend in Rotterdam.
Als Marc Mac achter de draaitafels plaatsneemt gaat de koers meer over op moderne beats, nu en dan een stukje drum ’n bass en een beetje 2-step. Het publiek reageert in eerste instantie een beetje onwennig, en voor veel mensen is het tijd om naar huis te gaan. Marc houdt alleen de die hards over en misschien is dat wel beter ook want ze smullen van zijn set die wordt bijgestaan door een hijgerige mc. Om 4 uur gaan de lichten aan wordt er nog een toegift gegeven, maar dan is het echt schluss volgens de uitsmijters.
Hopelijk beschouwen de organisatoren van deze eerste Straight Up Jazz editie het als een voorzichtig succes en gaan ze door met deze feesten die een goed alternatief zijn voor de mensen die de gebruikelijke dance avonden in Rotterdam wel hebben gezien.