Prachtig dreamy, soms naar dreigend neigend. Dat is wat het introverte Seventeen Evergreen brengt. Gaandeweg komen er steeds meer toetsen, (electronische) percussie en andere kastjes bij. De gitaren aan de kant, de drummer geeft af en toe een klap, maar veel drumwerk wordt overgenomen door de andere bandleden. Mooie muzieklandschappen trekken voorbij. Dat smaakt naar meer. In de Main Hall doet rapper/host Noah met dj Léon een freestyle met door het publiek aangereikte persoonlijke bezittingen. Het publiek is wakker. Na Seventeen Evergreen klinkt Malajube vrolijker en vlotter. Ook deze band heeft twee toetsenisten, waarvan de een ook gitaar speelt. Jammer dat de gitaar van de zanger-onder-muts-en-capuchon, zo hard staat, dat zijn wat zachte stem bijna niet te horen is. Gelukkig breekt de toetsenist er regelmatig wél doorheen met hoge, harde en rauwe uithalen. Blijken die gasten in het Frans te zingen. Vooraan, bij het podium is het geluid een stuk beter en geef ik mij toch gewonnen aan de intense en theatrale rock, die mij bij vlagen aan Muse en The Mars Volta doet denken. Funky, poppy, noisy, alles zit in de nummers. Vreemde breaks, luchtige en hele heftige passages razen voorbij. Prima te volgen, leuke band. Jammer dat het contact met het publiek nagenoeg ontbreekt. The Tellers doen me denken aan Buddy Holly, surfmuziek, rock’roll. Vrolijke deuntjes, die de meisjes aan het dansen krijgen. De Vlamingen zoeken contact met het publiek. Verderop in de set zitten wat ruigere stukjes. Leuk, maar in de kelder staat een jongen de mc uit te dagen en ‘yo-yo-yo’-poses aan te nemen. Het ziet er niet ‘bijster hiphop’ uit, maar hij blijft wél staan. Erg grappig om te zien. Even later laten breakdancers zien hoe het ook kan. Plotseling stroomt de kelder in een razend tempo leeg. De oorzaak is duidelijk: Duvel Duvel staat in de Main Hall. Het had een thuiswedstrijd moeten zijn. Hier staat toch de top van de Nederhop. Door de galm zijn de raps moeilijk te volgen. De mannen doen hun best, maar het komt niet over. Gelukkig zijn er genoeg fans die er veel plezier aan beleven. Op weg naar de kelder zie ik in de doorgang tussen Main en Middle Hall een hoog podium. Daar geeft een appetijtelijke dame een workshop paaldansen. De cursiste in blauwe jurk merkt dat de basismoves helemaal nog niet zo makkelijk zijn. Knieholte om de paal leggen, hand boven je hoofd aan de stang en slingeren maar. Daar kun je de blits mee maken in de metro. Terug in de kelder draaien de dj’s danceclassics, er wordt lekker gedanst en gezweet, want het is er warm. Ntjamrosie bouwt op. Een minimalistisch drumstel en toetsen worden opgesteld. De drummer zit op een ‘cajon’, zo’n vierkante percussiekruk. Hij heeft een uitgebreid arsenaal aan percussie bij zich. De baspartij wordt op de toetsen gespeeld. Even later ontwaar ik de zangeres. Omdat Ntjamrosie niet op een podium staat is het zaak vooraan te staan om het gezelschap te kunnen zien. De band speelt een half uur later, dus ik mis The Friendly Fires. Maar Ntjamrosie beloont het wachten met zwoele nu-soul. Prima stem, warm toetsentapijt en exotische drums. Zo’n rustpunt gaat er wel in tussen al dat andere rock- en hiphopgeweld. En Nederlands, dus die komen we snel weer tegen. Tegen het einde van de show hoor ik “da’lijk ‘we want more’ roepen, geef het door”. Het gaat braaf van mond tot oor de zaal door. Zoiets verwacht je eerder bij een festival. Grappig initiatief en het werkt! Ntjamrosie geeft een gloednieuw nummer weg. Dat was fijn, maar gauw verder naar Opgezwolle. Die mannen hebben de zaal al lekker opgewarmd. Ze hebben een goed geluid en de raps zijn transparant, de refreinen direct mee te brullen. Op het eind staat werkelijk iedereen tot achterin de zaal te bewegen. Opgezwolle crowdsurft het publiek in. Het publiek heeft er geen genoeg van en scandeerd de bandnaam. Natuurlijk kwamen veel mensen voor Opgezwolle. Maar de show stond ook als een huis. In de Middle Hall, bij dj Joost van (deci-)Bellen, zie ik Yuki in haar blauwe jurk. Zij is op Bazar Curieux betrokken als gids bij ‘City Literature’ en de skippybalrace. Eerder op de avond zag ik haar bij de workshop Paaldansen. Yuki vond het moeilijk en met haar knieholte om die paal zwaaien deed soms zeer. Maar ze vindt het een absolute aanrader. “Het moet een olympische sport worden. Veel leuker dan turnen.”