Waterfront, vrijdagavond 7 september. Frontman/bassist J-J vraagt na het vierde nummer of iemand hem een cassis kan bezorgen. Mucho Maestro houdt van cassis, het staat zelfs in hun stageplan. Hun muziek doet me echter meer aan een ander frisdrankje denken: een beetje vreemd, …. maar wel lekker! Voordat Mucho begint wordt Waterfront eerst nog getrakteerd op een bepaald onalledaags voorprogramma. Mike en Jan Jaap, die een bloem kaalplukt tijdens het opkomen, van Mucho Maestro spelen een toneelstukje dat muzikaal begeleid wordt door The Jukebox. Dit duo bestaande uit Shelley en Marko maken zachte jaren 20 liedjes met hun Ukeleles, Washtobbass en Banjo. Zodra het eerste liedje klaar is springt Jan-Jaap op met de inmiddels kaal geplukte bloem en verkondigt: “SHE LOVES ME!!” waarna hij pardoes door Shelley door zijn hoofd wordt geschoten en Jan-Jaap naar zijn hart en knie grijpt. Lullig voor hem. Gedurende 2 liedjes ligt de frontman dan ook voor dood op het podium terwijl Shelley inmiddels naar de Washtobbass loopt. Deze bas, is een instrument bestaande uit een hele grote plastic emmer, een bezemsteel en een touw. Na enige tijd komt Mucho Mike het podium op en stamelt dat zijn bassist is doodgeschoten. Uiteindelijk, na een paar goede grappen, die je niet na kan vertellen, wordt dan ook Jan-Jaap tot leven geroepen en is alles weer goed. Dat Mucho voor dit voorprogramma kiest is opmerkelijk. Meestal wordt er gekozen voor een band, die in een vergelijkbaar hokje past. Maar ja, Mucho Maestro is een trio dat daar niet echt in te vatten is. De aanstekelijke liedjes zijn te eigenzinnig om echt catchy te zijn. Op ‘The Monkey’s on fire’ na dan, dat krijg je met geen tien paarden meer uit je kop. Maar muzikaal is er genoeg te beleven. De nummers klinken soms bedrieglijk eenvoudig, maar het is niet misselijk wat de mannen neerzetten. Hoempa, punkrock, jazz, folk, van alles komt voorbij. Af en toe een vleugje Primus-gekte. Door de duo-presentatie van beide frontmannen Mike (zang, gitaar) en J-J (zang, bas) blijf je bij de les. Beiden gestoken in lange legerjas en overhemd met lange puntkragen, wisselen ze de zang af en zingen harmoniën. De stem van J-J doet mij af en toe denken aan ome Huey van de Fun Lovin’ Criminals. Regelmatig wordt de typische rock’n’rollmicrofoon verlaten voor een microfoon met vervormd geluid. Dit geeft een ‘jaren ‘20’-sausje aan de nummers. Drummer Guido legt een solide basis voor zijn companen. Deze kunnen zich helemaal uitleven, compleet met gekke bekken en Primus-spasmes. Deze mannen zetten met gemak een spontaan aandoende show neer. De hele plaat wordt gespeeld in shuffle modus, aangevuld met nog een zestal andere nummers. De band wordt het grootste gedeelte van het optreden bijgestaan door de ‘Maestrettes’ Jessica, Mirda en Natalie. Zij verzorgen de achtergrondvocalen. Falco, net als Jessica en Natalie van Pourquoi me Reveiller, verrijkt de band met zijn viola da gamba, een zevensnarige voorloper van de cello en contrabas, met de oorsprong in de gitaar. Het geeft het optreden nét dat beetje meer. De impact van de performance is tastbaar als MM het tiende nummer inzet met een luid ‘Hey hey’: Het drankje van mijn buurvrouw uit Arnemuiden verdwijnt pardoes in haar decolleté. Toegegeven, het was geen frisdrank en zeker niet haar eerste. De vrouw is naar MM gekomen omdat haar vriend ‘The monkey’s on fire’ maar niet uit zijn hoofd kan krijgen. Daar kan ik over meepraten.