Dat Stevie Ann het niet moet hebben van vernieuwende liedjes, dat was meteen bij haar eerste album al duidelijk. Maar wat is dan het sterke wapen van de jonge zangeres uit Limburg? Zodra Stevie Ann het podium opstapt in het volle Rotown is het vrij snel duidelijk dat ze eigenlijk zelfs drie sterke wapens heeft: een dijk van een stem, goede liedjes en een aangenaam charmante verschijning. En, niet onbelangrijk, ze wordt gesteund door een prima nieuwe band. Deze band trekt trouwens af en toe een stuk feller van leer dan haar vorige band, en dat kan Stevie Ann goed gebruiken. Net als je denkt dat het wel een beetje gezapig is wat de zangeres brengt, begint langzaam maar zeker het rock & roll bloed de set in te stromen. Gitarist Maarten van Damme kan hier dan eindelijk zijn kunsten vertonen, en hij benut die mogelijkheid dan ook volop. Goed voorbeeld hiervan is de stevige versie van Personal Jesus van Depeche Mode. Weer flikt Stevie Ann het om een cover helemaal naar haar hand te zetten. Eerder deed ze dat natuurlijk natuurlijk al met Toxic (Britney Spears) en One year of love (Queen). En dan hebben we het nog niet eens over de puike versie van Teardrop (Massive Attack), die ze onlangs met Newton Faulkner bij Giel de ether in speelde. Naast Personal Jesus en een sterk afwijkende versie van Daybreak was het hoogtepunt van de set haar doorbraaksingle Poetry Man. Glimlachend en knipogend naar het publiek liet ze Rotown een groot deel van de tekst overnemen. Dan moet je toch best wel van goeden huize komen. Ook kreeg ze het publiek heel even helemaal stil tijdens het ingetogen As Cold As You. Ook dat is knap, en zeker in het toch weer rumoerige Rotown. Kortom: Stevie Ann is klaar voor het grote publiek, en het publiek lijkt ook klaar voor haar te zijn.