De verwachtingen waren hooggespannen. Jay Reatard, veelzijdig wildeman bekend van The Reatards en Lost Sounds maar van nog minstens een handvol andere bands die allemaal één ding gemeen hebben: hysterie. En dan wel mooi verpakt in een mengeling van punk, rock met een beetje new wave. Maar eerst even terug naar het begin van de avond. Dat was nogal vaag. Op de poster en de website stond: "deur open acht uur". Nu begonnen optredens in Waterfront doorgaans pas rond tien uur ,dus wat zou het worden? Voorprogramma uur of negen, half tien? Of toch eerder? Om elf uur stond wel de Buurtsuper op het programma dus de schatting kwam uit op 'uur of negen'. Een gemiste trein vanuit een buurgemeente - half uur wachten - en een pokke-eind lopen vanaf CS later bleek die negen uur toch te positief ingeschat. Rats on Rafts Bij aankomst om half tien was het optreden van Rats on Rafts al voorbij. Erg jammer, want afgaand op wat er online van ze te vinden is kon dit wel eens een bijzonder optreden zijn geweest. Jonge bandleden (18/19 jaar), gave naam, en er staan al wat leuke nummers en video's van ze op MySpace en Youtube, inclusief een cover van The Cure. En die klinken verfrissend. Echt zo'n band waarvan je hoopt dat het geluid nooit gepolijst zal worden omdat dat juist de kracht is: iets rauws, eerlijks, en creatiefs. Echt Rotterdams dus eigenlijk (inclusief Hoek van Holland). En hoe de omschrijvingen ook luiden, psychedelisch, Britpop, New Wave, fuzz; het is toch vooral punk. En dat is goed. Nou ja, er komen gelukkig nog meer kansen om ze live te zien. Ze doen mee met de voorrondes van de Grote Prijs van Rijnmond en staan binnenkort ook op Pop op de Plaat in Ooltgensplaat (Goeree-Overflakkee). Zanger David was later zo vriendelijk te vertellen dat het een vrij korte set was van ongeveer een half uur en dat de mensen in het publiek het vooral bij Psycho Psycho naar hun zin leken te hebben. Boston Chinks Niet aangekondigd maar wel af te leiden aan de merchandise die er van ze lag, was er nog een voorprogramma. Met de misleidende naam Boston Chinks - ze zijn niet uit Boston en ook niet Chinees - liet deze band uit Memphis zien wat ze konden. En dat was goed. Een drummer die zich verschool achter zijn haar en twee gitaristen en een bassist die afwisselend de vocalen voor hun rekening namen. Soms zongen ze alledrie tegelijk. Ze speelden vooral snel. Er was een goede wisselwerking tussen de verschillende instrumenten die het nog een beetje boeiend hield, want qua tempo en melodieën was het vocaal gezien na een aantal nummers toch wel veel van hetzelfde. Het was dan ook niet zo erg dat ze kort speelden. Op naar Jay Reatard. Jay Reatard Het zweet van Boston Chinks was nog niet opgedroogd toen de bassist het plekje van Jay Reatard achter de merchandisetafel overnam. Die stapte zelf het podium op en de rest van de band ging verder als zijn begeleidingsband, met één van de gitaristen op bas terwijl Jay een zogenaamde Flying-V gitaar bespeelde. De beuk ging er meteen in. De onmiskenbare stem die de Lost Sounds zo'n apart geluid geeft maakte meteen het verschil tussen voorprogramma en hoofdact. Dit was harder, herkenbaarder, en vooral hysterischer. De mensen in de zaal, die overigens nog niet half gevuld was, maakten er een bescheiden pit van. Na de nummers was amper tijd om te klappen omdat na een kort "let's go" meteen het volgende weer werd ingezet. En met die 'let's go's' ging het eigenlijk de mist in. Toen na korte tijd Jay eindelijk even een seconde rust nam om het publiek wat uitgebreider toe te spreken dan die drie woorden, bleek de boodschap te zijn dat ze het laatste nummer gingen spelen. En dat was het dan. Zaalmuziek aan, gordijnen dicht, afgelopen. Alles bij elkaar heeft het optreden hooguit een half uur geduurd, als het niet korter was. Jammer. Voor wie ooit de Lost Sounds heeft gezien moet dit zeker een teleurstelling zijn geweest. Die band was een stuk boeiender - inclusief zangeres en keyboard - en had een stukken evenwichtigere opbouw van het optreden. Anderen vonden het misschien toch wel goed, maar vooral: erg kort. Het was de zeven euro zeker waard, maar bij het teruglopen naar Centraal Station zo vroeg op de avond overheerste toch het gevoel dat het een stuk beter had kunnen zijn en langer had kunnen duren. En dat het wel fijn zou zijn als de aanvangstijden duidelijker zouden zijn aangegeven door Waterfront, want bands missen is helemaal zonde.